foto Linda van Ooijen

Ieder jaar ga ik met twee jongere vriendinnen een week naar Schiermonnikoog om uit te rusten, bij te praten en te schrijven. Ook wandelen hoort erbij zoals je op de foto kunt zien. Het blijft bijzonder om op Schier te lopen en bijna geen mens tegen te komen in deze weidsheid. Deze week veel harde wind en regen en iedere middag verschijnt dan toch even de zon. Hier en daar beginnen al wat struiken uit te lopen en ook wat konijnen gezien en veel vogels.

We schelen een jaartje of dertig in leeftijd en dat speelt naar mijn idee geen enkele rol. We spreken open over relaties, het onderwijs en het klimaat. We voelen ons alledrie verbonden met andere levende wezens en de ons omringende natuur. We vertellen over ervaringen van eenheid en heel voelen en over onze gebrokenheid.

Soms zwijgen we uren en zit ieder achter haar laptop om nieuw onderzoek op te zetten, een nieuwe cursus te maken of een artikel te schrijven. Ik heb deze week mijn cursus Wie ben ik als niemand kijkt voor de HOVO in de zomer van 2023 in Utrecht in de steigers gezet. Heel fijn om zo op tijd te beginnen, zonder stress, en weer iets nieuws te maken. In gedachten praat ik al met de cursisten. Grappig eigenlijk want ik heb geen idee wie er mee gaan doen.

Vannacht kwam er ook nog een nieuw boek langs maar die heb ik gevraagd om nog even te wachten. Zondag de kerkdienst in de Keizersgrachtkerk en met de voorbereidingen voor de boekenweek heb ik mijn handen voorlopig meer dan vol.

Vandaag nog ruimte en rust en samen zijn. Heerlijk.