Deze week ben ik met twee andere vrouwen op mijn geliefde Schiermonnikoog om te schrijven. We hebben een warm comfortabel huisje. De vrouwen zijn allebei slim en jong en heel handig met computers en zij ontfermen zich over de mijne. Met een gemak worden snoertjes eruit getrokken en allerlei ingetikt om zo een nieuw scherm te krijgen waar binnen alles werkt. Wat heerlijk als je dat zo kan. We schelen een jaartje of dertig in leeftijd en ik zal waarschijnlijk nooit die handigheid ontwikkelen die zij hebben. Maar goed ik kan aan de slag. Verder met mijn boek dat als werktitel ‘Heel in gebrokenheid’ heeft.

Er komt een hoofdstuk in over de impact van kanker op intimiteit, seksualiteit en lichaamsbeeld. Ik ben aan het onderzoeken of de kankers die refereren aan vrouw- en man-zijn, zoals borstkanker, gynaecologische kanker en prostaat-, en zaadbalkanker vragen oproepen over vrouwelijkheid en mannelijkheid. En als die gendervragen opgeroepen worden, wat dat voor effect heeft voor het lichaamsbeeld.

Het decembernummer van 2017 van het tijdschrift voor seksuologie vormt een mooie bron van kennis. Er is een dubbelnummer gemaakt samen met Psychosociale Oncologie. Seksuologische hulpverleners zien kanker mogelijk als een enge ziekte en oncologische hulpverleners vinden seksualiteit waarschijnlijk een lastig onderwerp. Fijn en noodzakelijk dat er wordt samengewerkt, want dat is voor de mensen met kanker echt een meerwaarde.

Er zijn altijd meerdere disciplines betrokken bij de behandeling van kanker. Maar voor degene die kanker heeft, is er maar een lichaam. Een lichaam dat pijn heeft. Een lichaam dat bang en onzeker is. Een lichaam dat gekoesterd wil worden. Een lichaam dat getroost wil worden. Een ziek lichaam dat nabijheid wil ervaren met een ander. Hulde voor de seksuologen en oncologen.