Zondag heerlijk ouderwets gewandeld in de bossen van Lage Vuursche. Wandelen in een park of bos deed ik als kind ook. Altijd op zondag met mijn vader, moeder en vier broertjes maakten we een wandeling en we waren allemaal keurig gekleed Het is een van de activiteiten die ik nog steeds doe. Behalve dat ik geen zondagse kleren meer heb en echte wandelschoenen aandoe, is wandelen nog steeds een ontspannen bezigheid. Ontwikkelingen gaan tegenwoordig zo razend snel dat het fijn is dat er enige constantie is. Fijn naar een bos om mijn hoofd leeg te maken en meer in mijn lichaam te komen. Fijn praten met B.

Met open mond zondagavond naar de VPRO gekeken. Eerst het nieuwe programma van Jelle Brandt Corsius over robotisering en daarna een documentaire over big data. We zien Jelle een ding uitpakken, een knop indrukken en het ding begint te spreken. ‘Hallo, ik ben Robin.’ Heel interessant is het deel waarin aan het ding een gender wordt toegekend. Ik denk dat het een vrouw is, zegt Jelle. Een vrouw drapeert wat doeken om het ding, om het te bedekken want zo is ze wel erg naakt.

Het knapste vind ik de verwevenheid van het gezin van Jelle met de robot. We zien de robot in zijn huis en een kind die zijn tekening van een robot aan de robot laat zien. De scene waarop Jelle met een kind van twee en drie kinderen op de bank en de robot ernaast naar een film zitten te kijken over robots maakte diepe indruk op me. Het is een heel gewoon beeld en ongewoon beeld tegelijkertijd.

Allerlei fundamentele vragen buitelen in mijn hoofd. Wat is een mens? Wat maakt een mens tot mens? We zijn schepsel en schepper, dat is duidelijk. Maar hoe verhoud ik mij als mens tot een robot? Wordt de robot mijn nieuwe spiegel?

Ik hoop dat als ik tachtig ben, dat ik nog steeds in een bos kan wandelen en niet afgescheept wordt met een virtual reality game van een bos.

Door: Liesbeth Woertman.