Er stond een straffe wind. Met een bal spelen was niet mogelijk. Met elke schop kwam de bal direct weer terug. Hij stond breeduit te lachen. Op blote voeten en zijn broek opgestroopt, rende hij zo hard hij kon naar de zee.

Sinds kort zit hij op zwemles en het was duidelijk dat hij niet bang was voor het grote water. Hij rende zo hard hij kon en het zeewater spatte in zijn gezicht, in zijn haren en hij gilde van plezier. Zijn benen werden rood van de kou, maar dat deerde hem niet.

Een grote handdoek maakt het extra spannend

De lucht was indrukwekkend. Grote stukken helder blauw met witte en grijze wolken vormden een schitterend vergezicht. Heel snel werden de grijze wolken zwart en we renden naar een strandtent. Het begon flink te regenen. Wij zaten onder een afdak met een grote handdoek boven ons hoofd om het extra spannend te maken.

Als lunch kozen we een broodje kroket. Hij pulkte hem helemaal uit elkaar en at elk stukje met grote aandacht op. Naast knakworst is een kroket op dit moment het meest begeerlijke eten. Hij leunt met zijn rug op opa en ik masseer zijn voeten. Hij droomt wat voor zich uit.

Een middag met een kind van vijf op het strand. Aandachtig en genietend in ons lichaam in het leven staan is onze natuur. Dat heb ik deze middag weer mee mogen maken.

Het is alweer droog geworden. ‘’Kom op jongens, roept hij achterom kijkend, we gaan weer!”

Door: Liesbeth Woertman