Op de hoek van onze straat ligt de kasteeltuin. Kijk eens hoe mooi en overvloedig zij eruit ziet. Je ziet het tere, groene blad uit de bomen en struiken komen. Wat een wonder dat het ieder jaar weer lente wordt en de groei zomaar tot stand lijkt te komen.

Dat is uiteraard niet zo. De groei gebeurt wel, ontwikkelt zich, maar wij zien het niet. We zien alleen het uiteindelijk resultaat en ook dat zien veel mensen niet.

Misschien een rare overgang maar ik moet ineens denken aan het grote bewustzijns veld waarin we ons allemaal, de mensen, dieren en planten bevinden. Wat een boom voelt of een ander mens, weten we niet, maar dat alles wat leeft, deel uitmaakt van een bewustzijn, ervaar ik in deze overvloedige groeispurt in de lente. We zijn in een groter bewustzijnsveld met elkaar verbonden, zo vertelt ook Sarah Durston in de Volzin. ‘Wat we als wetenschappelijk beschouwen moeten we oprekken’ – VOLZIN

Dit met elkaar verbonden voelen is belangrijk om op een goede manier te kunnen samenleven. Gemeenschappelijke ervaringen en een gemeenschappelijk taal zijn belangrijk voor goed samenleven, terwijl het binaire van de taal ons scheidt. Dat maakt het complex.

We leven allemaal in een lichaam, wij zijn belichaamde wezens dat hebben we gemeenschappelijk maar waarom lijkt er zo’n groot verschil te zijn tussen een vrouwen- en een mannenlichaam? Om goed met onszelf te kunnen leven hebben we ook in onszelf verbinding nodig van hoofd, hart en buik. Kaouthar Darmoni, directeur van Atria, pleit voor verankering in je lijf, je seksualiteit, de levenskracht die in je bekken woont, zoals zij het omschrijft.

Denken, voelen en in in contact zijn met je seksualiteit, je levensenergie is voor vrouwen en mannen in onze tijd heel ingewikkeld. Het vrouwenlichaam dat al geseksualiseerd wordt, voordat deze verbinding tot stand is gebracht, maakt het voor veel vrouwen lastig om seksualiteit op haar manier vorm te geven. We hebben geen goed verhaal over deze verbinding. Krampachtig proberen we met regels en wetten seksueel grensoverschrijdend gedrag in te tomen maar dat is niet genoeg. We zullen een beter verhaal moeten maken over wat een mens is en hoe we de verbinding tussen hoofd, hart en bekken tot stand kunnen brengen voor vrouwen en voor mannen.

Durven we wel in deze verbinding met hoofd, hart en bekken, in deze overvloed te leven? Of houden we ons krampachtig vast aan het binaire, de tweedeling, die ons scheidt en voor zoveel ellende zorgt.