Pilates is weer begonnen en nog wel in de open lucht in het park. In een kleine groep van negen vrouwen met ruime afstand van elkaar stonden we sinds twee maanden in de buitenlucht op onze matjes. Ik was verbaasd over mezelf want ik had er zin in. Ik had het gemist en voelde me stijf.

Dat ik deze tekst ooit in mijn leven zou schrijven mag een wonder heten. Ik was op de lagere school het kind dat als laatste werd gekozen met gym. Ik was dat kind waarvan de hele groep diep moest zuchten als ik bij hen in de groep werd ingedeeld. Ik haatte gym. Ik vond bijna alles eng. Bokspringen was het toppunt van ellende. Ik liet me gewoon tegen de bok aanvallen en daarmee was mijn beurt weer voorbij. In een teamsport met bal draaide ik me om als de bal op me af kwam.

Wat later vond ik wel rolschaatsen fijn, touwtje springen, met drie ballen tegen de muur, elastieken en dansen.

Toch had ik een tik opgelopen van die gymlessen. Het duurde een poos voordat ik mijn draai had gevonden met bewegen. Ik noem het nog steeds geen sport maar yoga en pilates vind ik redelijk fijn.

En nu voor het eerst in de buitenlucht vond ik het zelfs heerlijk. Die prachtige blauwe lucht, hoge lichtruisende bomen en de vogels en wij, negen vrouwen, vormden met elkaar een volmaakte eenheid.