Onverwachte uitnodiging

Vakantie

De folder staart me aan Bevolkingsonderzoek borstkanker. Uitnodiging. Vrouwen tussen de 50 en 75 jaar krijgen in Nederland om de twee jaar een uitnodiging om hun borsten te laten onderzoeken op kanker. Nou ja uitnodiging. Het voelt eerder als een bommelding. Mijn hele lichaam verstart en verstijft. Mijn keel wordt een bal. Mijn borstkas wordt ineen gedrukt. Ik durf de envelop nauwelijks open te maken. Nee, nee, nee.

Ik heb nooit meegedaan aan het bevolkingsonderzoek. Ik controleer mijn borsten zelf en ben wel eens met een knobbeltje naar de huisarts geweest. Bleek een opgezette melkklier te zijn. Nu twijfel ik. De huidkanker is bij toeval ontdekt. De baarmoederhalskanker is ontdekt doordat ik met minimaal bloedverlies, echt een veegje, naar de huisarts ben gegaan, die me direct door stuurde naar de gynaecoloog.

Specialisten zeggen dat de ene kanker niets met de andere kanker te maken heeft. Dat kan ik maar moeilijk geloven. Kanker is toch gewoon een op hol geslagen celdeling?
Ik draai de folder om en zie informatie in andere talen. En ik zie dat de folder tot stand is gekomen met borstkankervereniging Nederland, Nederlands huisartsen genootschap, KWF, Nederlandse vereniging voor Radiologie en Pharos. De rillingen lopen me over de rug. De zorg voor morgen begint vandaag.

Ik leg de folder weg en plaats het boek van Connie Palmen Jij zegt het er bovenop. Daardoor ligt het boek van Maarten van Buuren en Joep Dohmen Van oude en nieuwe deugden ineens voor mijn neus. Levenskunst van Aristoteles tot Nussbaum. Heb ik daar nu iets aan? Eerst die wilde paniek tot rust zien te brengen. De was ophangen en goed ademhalen. Kaken van het slot.

Er valt een folder in de bus en ik ben totaal van slag. Hoe dun is het herstel? Hoe fragiel en kwetsbaar de mens? Opgesloten in onze angsten bouwen we onze eigen gevangenis. Maar het goede nieuws is: we hebben zelf de sleutel.

Ik haal diep adem en kijk naar de wapperende was en naar de duif die op het dak trippelt. Ik hoor in de verte een vogel. Ik geef vorm aan mijn angst door dit stukje te schrijven en te delen. Ook deze dag wil ik leven en haal opnieuw diep adem. Mijn moeder is vandaag jarig en ik ga zo naar haar toe. Aanwezig zijn, echt aanwezig zijn, is het grootste cadeau dat ik kan geven.

Maar wat vind ik dat moeilijk. Mijn angsten voelen, bekijken, voelen en loslaten. Wat vind ik dat verdomd moeilijk, maar het is de moeite waard.

 

Door: Liesbeth Woertman.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

twee × 4 =