Kintsugi is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goud lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk en herstel aan de schoonheid van een voorwerp.

De afgelopen week heb ik twee ziekenhuizen bezocht in verband met controles op kanker. Ik ben door beide specialisten weer goedgekeurd en dat is altijd weer een opluchting. In het ene ziekenhuis was het rustig met slechts een ander mens in de wachtkamer en ik was mooi op tijd aan de beurt en in het andere ziekenhuis was het erg druk alsof er geen corona was. Daar heb ik anderhalf uur gewacht. Ik moest uiteraard alleen komen en in deze fase van het herstel is dat te doen. Moet er niet aan denken om nu in een bestralings- of chemotraject te zitten en alleen naar het ziekenhuis te moeten komen.

In de wachtkamer, allebei met mondkapje op, vroeg een jonge vrouw of ik nog in behandeling was. Nee zei ik, ik ben hier ter controle. Zij was nog volop in behandeling en kwam iedere dag alleen naar het ziekenhuis voor bestraling en een keer per week voor chemo. Ze zag er monter uit en had een mooi pakje aan. Vind je het niet vervelend om alleen te komen, vroeg ik. Nee hoor zegt ze, ik heb wel een man maar dit soort vrouwendingen doe ik toch liever alleen. Ik zweeg en keek haar vol deernis aan.

Haar naam werd genoemd en ze stond op en liep met haar radiologe mee, druk en gezellig pratend. Ik moest mijn best doen om niet te huilen.

Ik vond het wel vervelend om alleen te gaan. Voor corona ging er altijd iemand met me mee en maakten we er een uitje van. Na de controle lekker lunchen maar vooral angsten delen en vertellen steeds opnieuw hoe je geschrokken was en hoe die schrik nog weer in je lichaam schiet iedere keer als je naar het ziekenhuis gaat. Hoe heerlijk is het dat iemand een arm om je heen slaat, je hand vast houdt en je in de ogen kijkt. Daardoor durf ik die angst en paniek ook echt te voelen en kan ik als we buiten staan weer diep ademhalen en het loslaten.

Mijn hart gaat uit naar alle mensen die nu alleen naar het ziekenhuis moeten en ik hoop dat er toch iemand bij de uitgang op hen staat te wachten. Want het helpt als een ander met mededogen naar je kijkt. De breuken en littekens die we in het leven oplopen, hoeven niet weggepoetst te worden, maar willen opgenomen in wie je bent. Het zal je schoonheid verhogen.