Noem me bij mijn naam

Op 8 maart jl. internationale vrouwendag, werd ik in de prachtige boekhandel Broese geinterviewd door Grietje Braaksma en kreeg als dank Verboden schrift van Alba de Cespedes.

Het boek is al in 1952 voor het eerst uitgegeven in Italie en pas recent in het Nederlands vertaald. Het verhaal speelt zich af in Rome in de jaren vijftig waar een vrouw sigaretten gaat kopen voor haar man en voor zichzelf koopt ze een zwart schrift. Het schrift dat haar hele leven zou veranderen maar dat wist ze uiteraard niet.

Valeria is een bescheiden vrouw, moeder van een zoon en een dochter en kantoorbediende. Haar eigen naam heeft ze al jaren niet meer gehoord. Haar man noemt haar mama. Door in haar schrift haar dagen te beschrijven, verandert er langzamerhand van alles in haar en dus ook om haar heen.

Ik vind het een geweldig tijdsdocument van drie generaties vrouwen en alle maatschappelijke verschuivingen op een intiem, klein niveau weergaloos beschreven. Valeria probeert haar dochter te disciplineren in haar vrouwenrol en de moeder van Valeria doet dat bij haar. Zelden heb ik de intergenerationele overdracht van vrouwelijkheid en de vrouwenrol beter beschreven gezien dan in dit prachtige boek.

Ik moest ook denken aan het gedicht van Neeltje Maria Min Voor wie ik liefheb, wil ik heten

mijn moeder is mijn naam vergeten mijn kind weet nog niet hoe ik heet hoe moet ik mij geborgen weten? noem mij, bevestig mijn bestaan. laat mijn naam zijn als een keten. noem mij, noem mij, spreek me aan, o, noem mij bij mijn diepste naam.

voor wie ik liefheb, wil ik heten.

2 gedachten over “Noem me bij mijn naam

  1. Heb het ook net uit. Prachtig beschreven inderdaad. En wat ook zo sterk is dat zo hypocriet met haar dochter omgaat, die wel voor de “vrijheid” kiest terwijl Valeria zelf stiekem met haar baas een soort van relatie erop nahoudt. Maar uiteindelijk dan toch niet hiervoor kiest.

    • Wat toevaliig dat we beiden hetzelfde boek lazen. Ik was er erg van onder de indruk precies door het punt dat jij hier noemt. Zichzelf gevangen voelen en toch haar dochter steeds aanspreken op die traditonele vrouwenrol. De angst over wat andere mensen denken over haar, willen voldoen aan de norm…… wurgend.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

7 − 6 =