In mijn vorige column gaf ik u mijn haiku. Dat die strakke vorm toch zoveel uit kan drukken, en de inhoud ook mijzelf verrast, is een fascinerend raadsel.

Vandaag geef ik u een Rondeel.

Niet dat ik het kan, maar zal ik voor je zingen?

Eerst wat schuchter gebrom, mijn stem laag

Oplopend naar gepruttel vanuit de maag

Om schuchter naar je hand te dingen

 

Langzaam, heel langzaam, bijna traag

Uit onzekerheid doe ik net of ik je plaag

Niet dat ik het kan maar zal ik voor je zingen?

Mijn geluid neemt toe, een zingende zaag

 

Een veelheid aan stemmen, omhoog en omlaag

Geluid dat ontstaan is om jou te beminnen

Ik lijk wel een koor, dat mensen behaagt

Niet dat ik het kan, maar zal ik voor je zingen?

Door: Liesbeth Woertman.