Wat hadden de dahlia’s een slechte start dit jaar. Honderden naaktslakken deden zich te goed aan de jonge dahlia planten en ze stonden er treurig bij met aangevreten blad. Het duurde ook lang voordat er van enige groei sprake was. Als het donker begon te worden en de naaktslakken massaal te voorschijn kwamen, gingen we ze rapen. Als we een grote bak vol hadden, zetten we ze uit aan de singel. Verder hadden we alles geprobeerd wat er maar werd aanbevolen om slakken te verminderen maar niets hielp.

De dahlia’s bleven klein en stonden er ongelukkig bij. Ook de peterselie en de jonge sla waren helemaal opgevreten door de slakken. We hadden niet eerder zo’n slecht dahlia seizoen en zo’n slecht moestuin seizoen gehad. Ik gaf het op.

En kijk nu eens. Volkomen onverwacht zijn de dahlia’s aan het groeien geslagen en op dit moment bloeien er vier verschillende soorten welig. Sommigen groeien me zelfs boven het hoofd. Wat een vreugde, dit had ik absoluut niet verwacht.

Zo kan het bij mensen ook gaan. Beschadigingen op jonge leeftijd oplopen en toch gaan bloeien. Hoe kan dat? Wie het weet mag het zeggen. Hoe hou je het vuur van het verlangen brandend en durf je toch op pad te gaan? Voor mij heeft het iets te maken met trouw zijn aan je eigen verlangen. Hoe diffuus dat verlangen vaak ook is. Het verwondert me keer op keer als ik het om me heen zie. Ook in mijn eigen leven ken ik diep verdrietige en dorre perioden en lijkt alle leven verdwenen en toch ineens is het vonkje weer aangestoken en lijk ik weer aangesloten op het leven. Onbegrijpelijk leven.