Misschien was het u al opgevallen dat ik al twee weken niets had gepost. Terwijl de lente uit de grond springt en de ene boom nog weelderiger haar bloesem toont dan de andere, zit ik binnen met een koortsig hoofd. Corona. Uiteindelijk heeft het virus me toch te pakken. Alle afspraken afgezegd, alleen het afronden van mijn manuscript gaat door. Dat komt heel slecht uit want we zijn net mijn manuscript aan het redigeren. Gelukkig heb ik een geweldige redactrice, daar ben ik dankbaar voor maar wat is het lastig om te werken met een wattig hoofd. Juist nu ik van alles heel precies aan het controleren ben. Het voelt allemaal heel stroperig en traag en ik doe een eeuwigheid over een paar bladzijden.

Iedere ochtend verhoging en elke avond koorts tot zaterdagmorgen ineens een mooie 37 graden op de thermometer. Dat voelde een stuk prettiger maar helaas zondag weer opnieuw verhoging en het grootste deel van de dag lamlendig op de bank gelegen.

Het voelt zo tegenstrijdig om je slap te voelen, terwijl de natuur zo onbekommerd haar glorie toont en het prachtige weer me naar buiten probeert te lokken. Als ik dan even naar buiten beweeg dan weet ik niet hoe snel ik weer naar binnen wil. Te warm, te druk, te moeilijk. Alsof ik niet mee mag doen aan het bloeien maar als een zieke, dorre tak een beetje lig te kwijnen.

Na veel moeite toch de correcties bekeken, opgezocht en beoordeeld. Vanmorgen de bronnenlijst en het voor- en nawoord proberen in te sturen maar Outlook wilde niet. Dat mijn computer nu ook door koorts is bevangen, vind ik volkomen normaal. Ik ga maar weer even liggen.