Toen ik werkte was de maandagmorgen altijd de schakelochtend. Ik lette erop zondagavond niet te laat naar bed te gaan en zette de wekker die op maandagochtend mij dus rinkelend uit bed riep. Met lichte weerzin stond ik dan op.

Nu ik met pensioen ben, zet ik geen wekker en word uit mezelf wakker. Vanmorgen was dat 7.30,voor mij vroeg maar ik ging uit bed. Het was nog wat bewolkt en heel stil in Wijk. Rustig met manlief ontbeten en daarna ging ik wandelen.

Nou ja wandelen…… ik liep de straat uit en kom dan bij de kasteeltuin. Ik moest gewoon stilstaan zo overweldigend mooi was het buiten. Het lichte groen stond in volle glorie te schijnen alsof de beginnende bladeren van bomen en struiken vannacht een verfbeurt kregen. De vogels in vele varianten aanwezig, jubelen. Ik heb er geen beter woord voor. Reigers hebben in de kasteeltuin een plek veroverd en met hun geklepper laten ook zij zich horen. Bijna geen mens op straat. De zon was doorgebroken en ik voelde me intens gelukkig. De aarde geurde. Zomaar op een maandagmorgen.

Zorgzaam als de gemeente is kwam ik een bord tegen Pas op voor agressieve zwaan. Ik moest er om glimlachen. Wat leven we toch in een bijzondere wereld. Aan de ene kant allerlei voorzorgmaatregelingen ter bescherming van ons en anderzijds gruwelijk geweld, enorme verspilling van spullen, vernietiging van de aarde en een stortvloed van gemanipuleerde beelden.

De gedachte kwam bij me op, terwijl ik verder liep, loop ik nu in een droomwereld? Of is dit de echte wereld?