Het is grijs en het waait hard. Ik voel me somber. Mijn hulp kan al weken niet komen in verband met corona op haar werk. Veel bewoners zijn ziek en ook collega’s vallen regelmatig om. Ze moet in zo’n maanpak werken en maakt veel extra uren om in te vallen en het huis draaiende te houden. Ik buig diep voor haar.

Vanmorgen eerst maar zelf gaan schoonmaken want soms helpt dat tegen de somberte. Ramen open en een fris ruikend sopje doet ook soms mijn gemoed opklaren maar vandaag niet.

Ik voel me geworpen in een lege wereld. Mensen staan keurig in een rij voor de winkels en er worden steeds meer mondkapjes gedragen. Het is stil op straat. Mijn retraite over Dorothee Solle is afgeblazen omdat men het te risicovol vond om een groep van 16 mensen bij elkaar te laten zijn om samen teksten te lezen en te mediteren, terwijl het klooster groot genoeg is.

Ik voel me verdrietig en opgesloten en merk hoe ik het fysieke samen zijn met andere mensen mis. Het zomaar even koffie drinken en een praatje maken of ergens een broodje eten, mis ik. Hoe dit te doorbreken? Ik luister naar mijn lichaam en voel dat ik mijn kaken klem, druk op mijn borst en schouders wat omhoog. Probeer wat dieper te ademen en dat ontspant wat. Ik luister naar mijn lichaam maar ik hoor niks.

Voel me schuldig want ik heb geen corona en hoef niet voor zieke mensen te zorgen. Voel me schuldig want ik hoef niet meer te werken. Ik luister naar mijn lichaam maar ook mijn lichaam is verbaasd en weet niet wat haar overkomt. Stilstaan. Stilzitten. Ademen.

Niet meer werken, niet meer zorgen en alleen nog zijn. Ik wist niet dat dat zo moeilijk was.