Ik las dit weekend het schitterende verhaal van Sacha Bronwasser. Een hoogst origineel boek dat razend knap is opgebouwd. Het gaat mijns inziens om kijken en bekeken worden.
“Er is een verschil tussen kijken en zien”, leerde jij ons lang geleden, in de tijd dat we nog zo jong waren. Ik was nog geen twintig, jij nog geen dertig. Het leslokaal was niet verduisterd zoals gewoonlijk. Jij, onze docent, ging ons niet meevoeren in het oeuvre van een fotograaf of in de geschiedenis van het eerste beeld, niet mee op expeditie met een platencamera die naar een uithoek van de wereld was getorst om daar, voor het eerst sinds de oerknal, het uitzicht vast te leggen. Nee, je ging ons leren wat aan registratie voorafgaat”.
“Wie ziet kan vertellen. En wie vertelt legt vast. We hebben de taal nodig om onze ogen te helpen”.
“Onze geschiedenis was een steentje in mijn schoen dat ik negeerde, maar toen ik het tevoorschijn had gehaald kreeg ik het niet meer teruggeduwd. Je zult er even de tijd voor moeten nemen. Luister.”.
Ik ga het verhaal niet vertellen. Maar het gaat over (voor) gevoelens die niemand wil horen, het leren van een nieuwe taal en ineens alles begrijpen. Het gaat over verlangens die jezelf niet begrijpt en die bijna je leven overnemen. Het gaat over kijken, gedetailleerd, aandachtig en open kijken en bekeken worden.
Het bijzondere vond ik dat ik afgelopen donderdag tijdens mijn 3de HOVO college het ook over dit thema had, hoe nemen we waar? terwijl ik dit boek nog niet had gelezen. Ik was er nog niet aan begonnen. Voorgevoelens?
Dit komt misschien aan mijn kant vernederend over.
De lucht is al zo blauw, de grijze wolken dan is het weer grauw.
Bekijk je ware porum kritisch en onderscheid uw zelfe!
Hellaas werken uw dogma’s ave rechts. Ondanks wil ik uw complimententeren dat u een klein steentje bijdraagt in de samenleving om gezamenlijk de grote steen bovenop de rots te rollen.
Mijn mening, als er moeite wordt gestopt met nadruk op de samenleving idem beschaving en ander culturele, religieuze snoepgoed dan donderd de steen halverwege de rots zo weer naar beneden.
We moeten ons niet zijn in de vijandige blik van de ander. We moeten het kwaad wat de ‘ander’ is aanvoelen, invoelen en uiteindelijk bestrijden en zo weer in staat te zijn tot introspectie.
Leg eens uit!
Als je hele leven bepaald is door de vreemdelingen dwaas wat kan jij er van maken!
Oké, ik gooi mij er niet in.
Maar ‘Ik’ weerleg deze wereld door mijn echte Ik in de strijd te gooien.
Wees niet bang en vernietig die rotzak de kwaadwillige demon die gefabriceerd is door bullenbakken en ander aards tuig die je leven op een negatieve manier hebben neergezet of beeinbvloed te bestrijden.
Ons brein zal wel tegengif bieden om zich hevig tegen te verzetten tot een burn-out aan toen.
Dat ding wil wel gezien, aangeraakt, geproeft een emotioneel heel diep van harte welkom zijn.
Fuck die buitenwereld als je toch al zwak, erg ziek, autist of licht mentaal beperkt bent.
Er rest maar een ding, je brein liefhebben om er goed mee om te gaan. Duik in de verbeelding en maak het goed met je vijanden uit het verleden.
Bedenk een prachtig verhaal om deze mensen goed neer te zetten maar dan in een wereld waar jij bang voor bent!
Deze demonische persoon die ‘Ik’ zogenaamd ben kan tot zijn recht konen en met de vijanden een fantastische feest maken in een andere wereld / kosmos.
En uiteindelijk maak je daarvan een prachtig kunstwerk die je kan tentoonstellen in een galerie.
Laat de ander waarvan jij niet eens weet of dat de zelfde bullenbakken zijn mee laten varen op jouw’n prachtig kunstwerk.
En wat dacht je, je staat open voor andere ervaringen en dingen, je bent artistiek en heel creatief!
En het nare ding, waar jij bang voor was heb je verslagen en in een goed daglicht gezet.
Die innerlijke stem die jouw minderwaard en lelijk vond is verslagen!
Dat zijn toch de fundamentele hoofdkenmerkem van een persoon die een mooi oprecht artistiek bezield wezen is.
Daarna
Kies een dag en seizoen naar je wens, en wat wil je heel graag zou willen doen, wat je eigenlijk niet weet of bang voor bent.
Mijn ding om 10:00 op staan met al zijn opstart nukken
11:00 De hond mee nemen naar een natuurgebied en de wereld herontdekken.
15:00 weer thuis en even koffie drinken, en een mooi muziekje aanzetten.
Daarna voorbereiden en ideeën in plannen voor een heel groot knutselproject van een van mijn grootste creaties ooit.
18:00 kokkerellen in de keuken om een heel fantastisch gerrecht te maken.
20:20.
Project denkbaar maken en toekomst plannen maken.
Daarna de zolder op en knutselen, schilderen, tekeningen maken, en andere creaties bedenken
3:00
Naar benden even bij komen, een interessante film kijken
5:00
Naar boven gaan en computeren.
7:00
Het hondje even een plasje en een poepje laten doen.
7:20 naar bed en de hele middag er in blijven tot 16:30
Plan deze mooie dagen en maak er uiteraard een toekomstige geheelheid van om tot een van de grootste projecten af te ronden.
“Mijn eigen kunstdorp bedacht in mijn eigen universum, dit geheel gecreëerd op een verlaten en groot terrein”
Nodig al je vrienden, familieleden en goede collega’s uit voor de opening en laat het inwerken om hen te laten zien en ervaren hoe hen deze wereld bekijken.
En zo eindeloos weer deer gaan.
Elke keer bedenken ‘kies een dag en een nieuw seizoen’
Wat wil ik dan gaan doen.
Doe iets met sport, muziek of dans, koken, de natuur, techniek, museums bekijken en uiteindelijk weer een groot project beginnen met bezoekers er bij.
Dat zijn de mooie dingen.
En let vooral op het allerkleinste in het leven. Bekijk de lucht eens, blaas bellen, ga de wereld opnieuw ontdekken, wees speels en kinderlijk.
Dat is wat het leven is.
Gegroet een nihilist, existentialist romanticus en een artistiekeling.
Absurdisme is de hel en moeten we bestrijden, hoe dan ook.
Dus.
durft u oprecht te zeggen dat u lelijk, onaantrekkelijk of slecht bent voor de ander. Gefeliciteerd je hebt de ware essentie van het leven te pakken.
Doorzie de zwakte en reken het af op een goede manier.