Zaterdag hebben we een vriendin begraven. Zij is gestorven aan alvleesklierkanker. Het ziekteproces ging heel snel. Zij was een vrouw die in veel verschillende werelden heeft geleefd. Werelden die ver uit elkaar liggen, maar zij leefde ze.

De zon scheen uitbundig. We liepen achter de auto aan en op de begraafplaats werd haar lichaam uit de auto gehaald. Ze lag in een rieten mand in een doek gewikkeld. Ik kon de contouren van haar hoofd en lichaam zien. Ze leek klein. Haar rode alpinopet lag op haar borst en kleurige bloemen omringden haar. Bij het graf kwamen verschillende werelden samen. Een man en een jonge vrouw in een wit habijt bewierookte haar graf.

Sjamanenritueel

Haar zus trommelde en een andere vrouw ondersteunde de trommel met een zacht ritmisch geluid uit een maracas. De maracas wordt ook wel sambabal genoemd. Het instrument is van indiaanse oorsprong. Het leek op een sjamanenritueel. Eenvoudig en mooi werden ook bij haar begrafenis die verschillende werelden bij elkaar gebracht. Confronterend om naar een begrafenis te gaan van een vriendin die aan kanker is overleden. Ik zag daar oude bekenden en kon niet over mijn lippen krijgen dat ik ook kanker had/heb.

Claudia de Breij

Zondagavond Claudia de Breij als laatste zomergast gekeken. Claudia vertelde over angst en je niet door angst te laten leven. Tenminste, dat hoorde ik. Zij wilde met iedereen on speaking terms zijn. Zij wilde verschillende werelden zichtbaar maken. Het fragment van de homo’s en lesbiennes die geld inzamelden voor de stakende mijnwerkers in 1984 vond ik het meest ontroerende fragment.
Goed willen zijn. Lief zijn. Je niet opsluiten in 1 identiteit. Wat een inspirerend weekend.
Wat een dappere mensen.

Door: Liesbeth Woertman.