Het lichaam bijna op

Voor het eerst in mijn leven werd ik gebeld dat het einde nabij was.

Zijn ademhaling stokte meerdere keren 25 seconden. Best wonderlijk dat ik in mijn leven zo weinig met de dood ben geconfronteerd. Ik voel me dan ook een absolute leek. Mijn hele lichaam raakt in paniek en ik kan nog nauwelijks denken. ‘O ja de anderen bellen.’ Alsof alles zich vertraagt. Ik wil schreeuwen en huilen maar beheers me. Wat te doen? Schoenen aan, jas aan, sleutels, telefoon o waarom ben ik hier niet op voorbereid, ik weet toch dat dit gaat gebeuren.

Mijn lijf werkt niet mee

B. rijdt me naar het hospice. In de auto komt het slechtste in me naar boven. Donder toch op, ga toch eens wat sneller, sukkels, zijn zo de zinnen die door me heen gaan. We zijn er. Kan amper uit de auto komen, mijn lijf werkt niet echt mee. Ze protesteert. Ik bel aan. Hij leeft nog. Een hoopje mens ligt in een groot bed. Ik adem voor hem.
Uit alle hoeken van het land zijn de anderen ook gearriveerd.

Iedereen op tijd. Op tijd waarvoor? We wachten tot hij doodgaat. We vertellen verhalen. We houden elkaar vast. Maar hij gaat niet. Na een aantal uren besluiten we dat dit een oefening was.

Hoe moet je leven als een geliefde aan het sterven is?

Vandaag weer aan het werk. Mijn telefoon in mijn hand geklemd.

Door: Liesbeth Woertman.

9 gedachten over “Het lichaam bijna op

  1. Jaren terug werd ik om 2 uur s’nachts gebeld: uw vader ligt in het ziekenhuis en gaat dood door interne bloedingen.
    Ik vroeg of ik op tijd zou komen en men zei: we houden hem wel aan de praat tot U er bent…..
    Nauwelijks aangekleed stapte ik in de auto en reed de 130 km als een gek naar X.
    Hij leefde nog en was aanspreekbaar. Veel praten deed hij niet.
    Mijn (enige) zus was er ook al.
    Hij overleed in de vroege ochtend.

  2. Lieve Liesbeth, ik denk aan je en ik weet dat je voor hem in deze ingrijpende fase een grote steun kunt zijn. Kus, Ineke

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

drie × 4 =