Koud, wind en regen giert door de straten. Rondom het station gaan duizenden mensen via roltrappen heen en weer. Ik vind het een intens treurig beeld. De lucht is grijzer dan grijs en het ziet ernaar uit dat dit weer nog dagen gaat duren. Mijn knie protesteert. Er lijkt vocht in te zitten. Daardoor kan ik niet versnellen en de bus rijdt voor mijn neus weg.

Kan ik niet versnellen of is het beter als ik langzaam en met aandacht loop? Vorige week een paar uurtjes naar de universiteit geweest. Dat viel niet mee. Voelde me zwak in die omgeving. De mensen waren vriendelijk, blij verrast om me te zien en dat voelde goed. Maar ik voelde heel heftig dat ik veel minder was dan het jaar daarvoor. Minder klinkt misschien gek maar zo voelde het in eerste instantie wel. Ik voelde me minder. Minder dan mijn oude zelf.

Daarbij voelde ik me kwetsbaar. Het verschil van een actieve onderwijsdirecteur die een grote afdeling runt en een vrouw met steunkousen, oedeem in haar benen en een onwillige knie was overweldigend.

Ik zag er niet tegenop om naar de universiteit te gaan. Thuis kan ik al heel wat en de heftige overprikkeling is niet meer zo extreem. Mijn energie is redelijk goed. Ik ging redelijk opgewekt op de fiets naar de uithof. Maar goed het pakte anders uit. In de spiegel van de universiteit zag ik geen slimme intellectueel maar een verdrietige vrouw, verbijsterend over alle veranderingen in haar lichaam.

Deze week maar even pas op de plaats. Afspraken met mijn promovendi maar weer thuis. Rustig lopen, goed ademen, niet te veel denken of zorgen maken en voelen wat er kan. Wat er mogelijk is, doen en daarvan genieten.

Door: Liesbeth Woertman.