Je hoeft niet dood te gaan om opnieuw geboren te worden

Dagen zonder honger

Dagen zonder honger van Delpine de Vigan had ik voor mijn verjaardag cadeau gekregen. Het is het verhaal van een 19-jarig meisjes dat anorexia heeft ontwikkeld. Het boek begint bij het moment dat ze opgenomen wordt in het ziekenhuis.

Het seksloze, leeftijdsloze wezen

“Later zal ze begrijpen dat dit een van de dingen was die ze wilde, haar lichaam vernietigen om niets meer van de buitenwereld te merken, om niets anders in haar lichaam en haar buik te voelen dan honger.” “Als ze in de spiegel keek, herkende ze zichzelf niet meer, ze was blij met de kringen rond haar ogen. Haar dunne lichaam dat altijd nog dunner leek te kunnen worden. Nu is het al anders. Alsof ze haar gezichtsvermogen terug heeft gekregen. Stukje bij beetje trekt het waas op en realiseert ze zich wat ze zichzelf heeft aangedaan. Ze ziet dat seksloze, leeftijdloze wezen dat haar aanstaart met een gerimpelde huid en grijze tanden”.

Het verhaal gaat over haar relatie met de haar arts

De Vigan beschrijft het hongeren plastisch. Of het een adequate beschrijving is van een jonge vrouw die niet meer eet, omdat ze wil verdwijnen, dat weet ik niet. Wat is wel weet is dat het verhaal vooral over de relatie met haar behandeld arts gaat. Met het alle laatste restje vertrouwen dat ze nog in zich heeft, geeft ze zich over aan haar arts. Niet totaal en misschien maar voor even, maar zijn stem, zijn blik, maakt dat ze het gaat durven om weer te eten.

Een van de mooiste scenes van het  boek is dat Laura probeert haar angsten te beschrijven . “Dat weet hij allemaal al. Daarom is hij zo waardevol, omdat hij de dingen weet. Omdat leed in hem weerklank vindt, ergens in zijn duistere verleden, of misschien omdat hij gewoon gek is”.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

1 × 2 =