Als ik naar buiten kijk, de tuin in, dan zie ik B. zitten met een grote blauwe handdoek om zich heen geslagen. De zon schijnt maar het is nog fris in de ochtend. Hij zit met een pen en een opschrijfboekje en probeert een gedicht te schrijven of een lied.

Het is stil.

Ik zit binnen ontspannen aan de tafel. Er hoeft niets. Wonderlijk dat we ons zo moeizaam verhouden tot het niets. Meestal schrijf en lees ik veel als ik op Texel ben maar deze week niet. Ik lees de Louteringsberg van Thomas Merton. Langzaam. En ik leef mee met zijn zoektocht naar God en zijn vraag of hij kloosterling moet worden. Ondertussen mijmer ik over mijn eigen louteringsberg.

Zoveel gedaan, gewerkt en gesjouwd. Zoveel onmacht gevoeld, chaos en verdriet. Zoveel geleerd en ruim gewaardeerd en hoe nu verder in mijn zeventigste levensjaar? De verzoeken om workshops, interviews en lezingen gaan nog steeds door. Ik werk aan een zomercursus voor de HOVO. Ik voel geen onvervulde verlangens of wilde plannen en ik heb geen bucketlist.

Ik kijk de tuin in naar de vogels die ik meestal niet bij naam ken. Andere vogels dan thuis dat zie ik wel. Voor het eerst van mijn leven twee roodborstjes gezien, samen, dat vervult me met plezier want tot nu toe zag ik er altijd maar een.

Ik hou van dit kleine leven en kijk met stomme verbazing naar mezelf. Ik die altijd bezig was, druk, groots en meeslepend wilde leven, val steeds meer stil. Wel hoor ik een stem die zegt, ga iets nuttigs doen, maar ze is niet erg luid.

We gaan wandelen, langs het strand, naar de Slufter en het waanzinnige gevoel ervaren dat we omhuld worden.