Wat een bijzonder middag bij de ruime en goedverzorgde Boekhandel Baas in Driebergen. Ik werd geinterviewd door Manda Heddema. Ze begon te vertellen dat ze het jammer vond dat ze deze middag had georganiseerd, want hoe meer ze las in mijn boeken des te interessanter vond ze het. Ze stelde direct voor om ook nog een avond te organiseren, zonder het lawaai van de koffiemachine en het publiek in de winkel om nog intensiever, geconcentreerder met elkaar te spreken. Hoewel het een wonder was dat dit toch lukte in de hectiek van de dag.

Daarna stelde ze me vragen over de relatie tussen taal en identiteit. Dat is toch zo bijzonder dat ieder interview echt anders is, andere perspectieven en daardoor andere vragen oplevert. Iedere recensie is anders. Zelden heb ik bij het uitkomen van een boek zo sterk ervaren dat een boek van de lezer is, als bij dit boek.

Ik zocht naar woorden om die dubbelkracht van woorden en identiteit te laten leven. Een woord bijvoorbeeld het woord vrouw levert houvast op. Ik kan dan zeggen ik ben een vrouw zodat het vrouw zijn onderdeel kan worden van mijn identiteit. Maar het toeeigenen van het woord levert naast houvast ook vervreemding op, een splitsing in mijzelf.

Want het woord vrouw heeft al allerlei betekenissen in een bepaalde tijd en cultuur. Is er dan nog ruimte om zelf betekenis te geven, het woord wat uit te laten dijen? Eigenlijk zeg ik als ik het woord vrouw zeg tegelijkertijd, ik geen man ben. Als ik probeer uit te leggen wat vrouw zijn, is dan kan ik slechts wat kenmerken stotteren die mannen niet hebben. Kortom vrouw en man zijn begrippen die naar elkaar verwijzen. Identiteit is dan meer iets tussen mensen. Ik voelde me vrij een ontspannen om zo met elkaar te spreken en te zoeken en werd het een stromend, interessante gesprek.

Een van de mensen voegde het mijmeren toe als mogelijkheid om een intern gesprek met jezelf te kunnen voeren. Mijmeren, zomaar een poosje verwijlen bij je zelf, waardoor er andere stemmen naar boven kunnen komen die gehoord willen worden. Uiteindelijk kwamen we met elkaar tot een soort komma door te zeggen dat ons onbewuste misschien wel het meest onze kern vormde.

Echt een prachtig inhoudelijk samenzijn. Dankjewel Manda Heddema dat je dit mogelijk maakte en ik kijk uit naar onze avond. Voel me uitgedaagd door je om verder na te denken over de relatie taal en identiteit.