Gisteren, 8 maart 2023, werd ik publiekelijk geinterviewd door Grietje Braaksma van de fantastische boekwinkel Broese in Utrecht. Luilekkerland voor mij. Wat een overvloed, wat een kennis, wat een nieuwe deuren, wat een verhalen liggen daar te wachten om door ons te worden gelezen.

Het was koud en donker en het regende toen we aankwamen in Utrecht. Wat een drukte toch. Allerlei mensen op fietsen die van alle kanten lijken te komen met een snelheid waar ik duizelig van raak. Goed uitkijken bij het oversteken en daar de prachtig verlichte boekwinkel zien. De deur openen en in het stralende gezicht van Grietje Braaksma kijken die er prachtig uitzag in een voor mij Japans achtig gewaad. We werden meer dan welkom geheten en konden in een kantoor een kop thee drinken om even bij te komen. De zaal liep al vol met geanimeerde stemmen en Grietje en ik namen plaats achter een tafel, tussen de boeken. Een enkele man en een grote groep vrouwen zo tussen de veertig en tachtig zaten voor ons. Oud studenten, collega’s van de universiteit, een oud collega van een buurthuis waar ik ooit werkte, een moeder van een vriend van mijn zoon en een grote groep gezichten die ik niet eerder zag.

Maar niet zo verwonderlijk op 8 maart, het werd de meest feministische bijeeenkomst rondom Wie ben ik als niemand kijkt. Ik sprak mijn verbazing en nijd uit waarom we de rijkdom en de verworvenheden van de tweede feministische golf uit handen hadden gegeven. De veelheid en gelaagdheid van de invulling van het vrouwbeeld hadden laten versmallen en ons mensbeeld reduceren tot een homo economicus. Daarmee sluiten we grote groepen mensen uit en maken we ook van onszelf een ding.

Er zijn geen lelijke mensen, zei Grietje Braaksma en dat ben ik met haar eens. Herinner je die keer dat iemand haar verhaal begint te vertellen en jij open en met aandacht luistert, dan verdwijnen concepten als mooi en lelijk en kan er iets stromen tussen ons.

In de zaal zat een jonge moeder die zichzelf te zwaar vond en om die reden in de tuin middels een video stond te sporten. Een fitgirl vertelde haar welke bewegingen ze moest maken. Haar zoontje van drie kwam de tuin in en zag zijn moeder en de vrouw op het filmpje. Hij zei: “dat ben jij maar nu met een staart”. Wat een geweldig verhaal want het leert ons opnieuw dat open kijken, iets heel anders laat zien dan dik en dun.

En zo buitelden de vragen en verhalen door elkaar. Ik vermoed dat we elkaar bemoedigend hebben en daar is zoveel behoefte aan. Elkaar in de ogen kijken, verhalen vertellen, jezelf warmen in de ogen van een ander. Het andere en het eigene tegelijkertijd kunnen verdragen.

Een jonge vrouw zei bij het tegengaan tegen me “je hebt me weer aan gezet”.

Altijd na zo’n bijeenkomst als ik de kou dan weer inga en zielsblij dat een geliefde mij rijdt en getuige wilde zijn van de avond, komt er altijd de vraag dezelfde vraag langs “Waarom doe ik dit? “. Ik vermoed dat het antwoord is om mezelf weer aan te zetten en hopelijk een ander, om de kilte uit onze botten te verdrijven en moedig samen en ieder op haar eigen weg toch voorwaarts te gaan.