De winter viel in 2021 op 16 januari. Een dun laagje sneeuw toverde ons een wereld waar we blij van werden.Ik kon de sneeuw wel uit de hemel kijken. Ja kom maar een dik pak graag. B. en ik gingen op zaterdagavond sneeuwballen rollen en genoten intens van het prachtige, verstilde landschap. Ik heb veel mooie foto’s langs zien komen van mensen die ook zo genoten. Een dik pak sneeuw werd het niet, slechts een dun laagje, maar mensen wat een schitterende wereld.

In ons stille Wijk bij Duurstede liepen we zachtjes knisperend naar de kasteeltuin. Drie jongens waren aan het sneeuwballen gooien. Mensen, riep een van hen. Het drong heel langzaam tot me door dat ze ons bedoelden. Rustig bleven ze wachten met een grote glimlach tot we voorbij waren. We wisselden nog even informatie uit dat de sneeuw zo lekker plakte en er goede ballen van te maken waren en toen we voorbij gelopen waren, gooiden ze weer sneeuwballen naar elkaar en lachten luid.

Jongens die plezier maakten op straat dat was lang geleden. Het raakte me diep dat het laagje sneeuw voor enkele uren iets liet zien van hoe de wereld was en hoe blij we door de straten liepen. Wat een welkom geschenk in deze donkere dagen.

Deze gezamenlijkheid moet blijven omdat die zo wezenlijk is voor ons mensen. Samen spelen, samen plezier maken, ongeacht leeftijd. Geen perfect me, geen geraaskal dat een op de 12 jongeren al een cosmetische ingreep heeft ondergaan. Het is gewoon niet waar.

Laten we elkaar nabij blijven, spelen, plezier maken en blijven raken desnoods met een sneeuwbal.