De donkere dagen voor kerst. Een enorme grijze deken ligt er over ons land. Ik moet alle zeilen bijzetten om niet in somberheid en angst weg te zakken. Netanyahu die Syrie en Gaza bombadeert en zijn grondgebied weer uitbreid. Poetin die Oekraine nog steeds aanvalt en in Nederland criminelen die vuurwerkbommen gooien in woonwijken. En niet te vergeten de miss Nederland verkiezing die stopt.
Ik wil niet cynisch worden maar mensen wat is dat soms lastig. Strakgetrokken gezichten, dikke opgespoten lippen, extreem dure tassen en kleding aan de ene kant en veel mensen die heel snel praten. Tegelijkertijd gezichten van mensen uit oorlogsgebieden met diepe rimpels, zwarte kringen onder de ogen en amper kleding aan hun lijf tussen hun kapotgeschoten huizen. Het zijn beide gezichten voor mij die me vragend aankijken. Ik voel beide gezichten als een oproep. Zie mij.
Gisteren in Podium, het geweldige muziekprogramma, zag ik een prachtige jonge vrouw van 26 met een heldere stem die zingt met mensen in een verzorgingshuis. Ik zag haar terwijl ze op haar hurken zat, bij een man met autisme en dementie in een rolstoel en ze begon te zingen, zo zuiver, zo beeldschoon. Al heel snel viel hij in. Ik moest ontzettend huilen.
Al die verschillende beelden krijg ik moeilijk bij elkaar. Ik vind het ingewikkeld om al die gezichten te zien. Echt te zien. Het zijn er teveel en maakt me machteloos. Maar dan die ene, zoals de zangeres, die geeft me weer moed en troost.
Die ene durven zijn dat wens ik ons toe.
Wat treffend gezegd! En zo herkenbaar ook. Van grote (geopolitieke) keuzes tot de kleinere beslissingen, die een mens raken, het is een opgave (in meerdere opzichten) om dit alles te zien, te ervaren en (gek genoeg) nieuwsgierig te blijven naar die ander. Degene die doet en degene die ervaart.