Wat leven we toch in een spannende tijd waarin zoveel ruimte is om ons als mens vorm te geven. Het lichaam is allang geen bestemming meer. Biologische mannen en vrouwen kunnen zich op het gebied van kleding, uiterlijk, gedrag en emoties laten zien. Vrouwen lopen in een broek zonder dat ze uitgescholden worden voor travestiet. Voor biologische mannen is het nog wat minder makkelijk om in een jurk of rok over straat te gaan, hoewel ik al diverse modeshows heb gezien waarin mannen wel een rok droegen. Nagellak voor mannen is niet meer bijzonder en vrouwen als premier komt al in verschillende landen van de wereld voor.
Wat een vreugde zou je zeggen. We zijn nog nooit zo vrij geweest, tenminste in dit deel van de wereld.
My gender, my pride is het thema van de pride week augustus 2022 en in dat kader werd Paula Vennix geïnterviewd in de Trouw. Zij is psycholoog en doet al jaren onderzoek naar sekse en gender, mannelijkheid en vrouwelijkheid.
Een helder interview dat iets van het mysterie van genderidentiteit in de 21ste eeuw ontsluit. Fijn ook om een deel van de historische context te lezen. Ik bleef haken ongeveer op de helft van het interview bij “Soms wil ik zo genderen en dan weer zo. Ik sprak een transgender en die zei: “Het liefst zou ik in- en uitklapbare borsten hebben”.
Ook ik ga ervan uit dat er vele genderidentiteiten mogelijk zijn maar waarom zou de zorg dit moeten faciliteren en nog wel individueel op maat? Waarom niet creatief zijn en meerdere rollen met een lichaam leren vormgeven? Uiteindelijk zul je het met het lichaam moeten doen, want wat kan je als je geen borsten hebt of wat kan je niet met borsten? Het verlangen naar in- en uitklapbare borsten verwijst naar een traditioneel vrouwbeeld met vastliggende emoties en gedragingen en daar willen we toch juist vanaf?
Wij mensen zijn altijd een mens in ontwikkeling. Zelf ben ik een vat vol tegenstrijdigheden, want er huist een monnik in mij, een driftkikker, een grootmoeder, een angsthaas, een minnares, een burgervrouw, een speels kind, een bazige man en een geleerde die allemaal gehoord willen worden en zo lees ik ook jou, maar heb ik daar verschillend gereedschap voor nodig?
Ik heb ook van het artikel genoten. Verfrissend om een interview te lezen met iemand die zowel wetenschappelijk onderlegd is, ervaringsdeskundige is, én zelfinzicht heeft. Het meeste van wat er tegenwoordig over transgender personen wordt geschreven komt van mensen die niet weten waar ze het over hebben, of alleen vanuit hun onderbuik reageren.
Interessant dat u bleef haken bij ‘in- en uitklapbare borsten’. Ik las het niet als een serieuze behandelwens of blijk van een traditioneel vrouwbeeld waar we vanaf moeten, maar eerder als een fantasie van iemand die aan het begin van diens gendertransitie staat. Ik ben nonbinair, en had aan het begin van mijn transitie hetzelfde gevoel: het leek me fijn om borsten te hebben, maar anderzijds wilde ik mijn oude, veilige leven als man niet loslaten. Kon ik het maar allebei hebben!
Uiteindelijk kon ik niet langer zonder oestradiol en kwamen de borsten min of meer ‘vanzelf’ met de hormoonbehandeling. Ik sta nu ook steviger in m’n schoenen en heb geleerd het staren van mensen op straat te negeren. Die borsten hoef ik nu echt niet meer in te klappen. Ik denk dat het wel meevalt met de verschillende individuele behandelwensen die allemaal gefaciliteerd zouden moeten worden: er is nogal een verschil tussen fantaseren over in- en uitklapbare borsten, en daadwerkelijk kiezen voor een operatie.
Hartelijk dank voor je persoonlijke verhaal.