Om 13.15 zou hij de uitslag van zijn CT scan krijgen. Ik ga met je mee, zei ik en we spraken af om 13.00 bij de hoofdingang. Ik was er ruim op tijd en liep naar de rookplek. Daar zou ik hem vast zien. Wij komen uit een familie waarin op tijd komen heel belangrijk is. Sterker nog liever een half uur te vroeg dan een minuut te laat. Beetje neurotisch, zegt u? Inderdaad.
Ik zag hem niet
Ik liep naar de rookplek en zag enkele mannen op bankjes zitten praten en roken samen met een oude vrouw in een rolstoel. De vrouw in de rolstoel had blote voeten en benen. Benen die blauw waren en opgezwollen. Zij stak een sigaret op. Een man in een hoek hoestte uitbundig. Maar hem zag ik niet.
De klok tikte
Langzaam liep ik weer terug naar de hoofdingang. Busjes reden af en aan. Patiënten vaak moeizaam lopend of in een rolstoel werden afgeleverd in het ziekenhuis. Veel vrouwen van vijftig duwden hun bejaarde moeder naar binnen of naar buiten. De klok tikte. Het was al bijna 13.00.
Ik hoorde wel zijn stem
Ik was nerveus. Er zou toch nog niets gebeurd zijn? Ineens hoorde ik mijn naam roepen. Het was duidelijk zijn stem. Hij kwam van de rookplek. In stomme verbazing keek ik hem aan. Mijn hart bonsde, mijn keel kneep zich wat dicht en ik keek nog beter. Hoe is het mogelijk? Ik herkende mijn eigen broer niet. Het vreemde volwassen gezicht had ik niet eerder gezien.
Mijn broer. Een man met vele gezichten.
Door: Liesbeth Woertman
Wat spannend wat is er gebeurd? Waarom herkende je hem niet? Vreselijk verouderd, heel ziek? Andere kleur haar? Ik wil wel antwoord. Kus.
Lieve Chawwa
Nee zijn verandering is niet zozeer feitelijk. We waren samen in een stress situatie. Onderzoek in een ziekenhuis, je kent het wel, is voor niemand een pretje. Ik kan het niet goed verklaren maar hij zag er voor mij anders, onbekend uit. Het gekke was dat hij mij ook niet gezien heeft, terwijl ik naar zijn rookplek was gelopen. Het is een raadsel.
Wow, Liesbeth wat een verhaal.