Een paar dagen geleden beschreef cosmetisch arts een casus uit zijn praktijk. Een dame wilde een ‘extreem’ uiterlijk. Hieronder leest u hoe hij op dit verzoek reageerde.

Casus:

Een dame heeft een lipvergroting ondergaan in mijn praktijk. Ze heeft in het verleden ook een borstvergroting ondergaan. Ze belt mij een week later op omdat haar man en vriendinnen niet genoeg het verschil konden zien (die zij overigens wel ziet). De lippen zien er te ‘natuurlijk’ uit.

Ze zegt er dan ook bij dat: “U heeft mooi werk afgeleverd maar in mijn kringen houden we van wat extremer”. Ze zegt echter ook dat haar kinderen niet zo blij zijn met de behandelingen van hun moeder. “Ik krijgt door mijn sexy uiterlijk namelijk meer aandacht van mannen dan mijn dochter.”

Mijn werkwijze:

Ik heb als cosmetisch arts een duidelijke visie over wat “het eindpunt”moet zijn van een behandeling. Deze “artistieke” visie is gekleurd door mijn werk als semi-professioneel (portret-)schilder. Ik ben van mening dat in een gezicht de aandacht uit moet gaan naar een aantal focuspunten. Ik vindt dat de natuurlijke blik naar de ogen moet gaan en in beperkte mate de mond. In tegenstelling tot de visagie, die vooral ogen en de mond accentueren, behandel ik als cosmetisch arts vooral de punten die afleiden van deze focuspunten.

Haar verzoek wekte weerzin op

Dit kunnen rimpels zijn, wallen of in het geval van deze dame een hele dunne mond zijn. Het eindpunt van een geslaagde ingreep is voor mij als mijn blik na afloop van nature naar de ogen worden getrokken. Met de ogen communiceer je en druk je jezelf uit. Dit was in het geval van deze mevrouw ook het geval. De mond was na afloop in harmonie met het gezicht en de blik ging van nature naar de ogen. Haar verzoek tot “extremer” wekte in alle eerlijkheid dus weerstand bij mij op.

Klant moet zich veilig voelen

Echter, als arts vind ik dat mijn eigen visie met betrekking tot wat mooi en gewenst is een relatieve waarde heeft en dat ik mij dienstbaar aan de persoonlijke smaak van de “klant” moet opstellen. Dit betekent overigens niet dat ik kritiekloos meega met alles wat de klant vraagt, maar wel dat ik me wel zo opstel dat de klant zich begrepen en veilig voelt om haar wensen cq angsten aan me mede te delen, zonder dat de cliënt bang is dat ik haar veroordeel. Het uiterlijk van de meeste vrouwen is een gevoelig punt.

Ethisch en juist gedrag begint met het concretiseren en uitvragen van de hulpvraag. Wat heeft zij in gedachten als zij spreekt over iets “ extremer”? Ik vroeg haar daarom om tijdens onze volgende ontmoeting een aantal foto’s mee te nemen. Haar ideaalbeelden bleken Angelina Jolie en Julia Roberts te zijn.

Ik heb haar toen uitgelegd dat deze filmsterren lippen hebben die supranormaal (meer dan gemiddeld)zijn. Supranormale lippen (maar bijvoorbeeld ook borsten) kunnen als sexier of glamoureuzer worden gezien, maar kan al snel omslaan naar iets wat als “ lelijker” of “ordinairder” wordt ervaren. Andere gelaatstrekken (jukbeenderen etc) kunnen ervoor zorgen dat deze bandbreedte groter wordt. Met andere woorden de lippen van Angelina Jolie kunnen als lelijk of vulgair worden ervaren in een gezicht met andere gelaatstrekken.

Ik heb haar toen inzicht gegeven wat naar mijn idee de bandbreedte van haar lippen in haar gezicht was en dat ik ook niet bereid was om deze te overschrijden. Te veel opgespoten lippen kunnen namelijk een soort “chimpansee” effect geven, omdat de lippen veel te veel naar voren gaan staan. De verhouding is in het zijaanzicht dan helemaal zoek.

Een subtielere weggever van opgespoten lippen is het zogenaamde duckface-syndroom. Door lokaal lippen op te spuiten, komt er een soort skischans die veel mensen niet bewust waarnemen, maar die ze wel onbewust met “nep” associëren. Als je eenmaal weet waar je op moet letten, herken je dit zo. Deze look wordt over het algemeen door veel mensen ook als lelijk en onnatuurlijk ervaren.

Nadat ik haar dit uitgelegd had, konden we snel overeenstemming bereiken over wat de grenzen van het lipvolume zouden moeten zijn. De weigering om aan zulke praktijken mee te werken zijn niet alleen om haar te beschermen, maar (om eerlijk te zijn) ook om mijn eigen reputatie te beschermen. Het resultaat van mijn behandelingen zijn namelijk ook mijn visitekaartje. Ze had begrip dat ik niet de dokter wil zijn waar patiënten onnatuurlijke lippen krijgen aangemeten.

Ik was echter wel bereid om binnen deze grenzen met haar smaak (en die van haar man) mee te gaan. Als een cliënt een beetje glamour in haar leven wil en ze door deze behandeling het gevoel krijgen een beetje bij de ‘rich and famous’ te horen, dan vind ik dat dit moet kunnen. Door een klein beetje volume ook boven de lippen te spuiten kan je een “extremere”, “supranormale” of “glamoureuzere” look creëren die niet met het “duckface” syndroom gepaard gaat. Als ze meer zou willen, dan zou ik haar jukbeenderen iets sterker moeten laten uitkomen om een tegenwicht te geven in haar gezicht.

Ik gaf aan dat ik vertrouwen had in mijn artistieke kwaliteiten om een echt “wow”-effect te creëren maar dat (afgezien van het zeer hoge kostenplaatje) ze dan wel de kans liep om door buitenstaanders alleen maar als sexy te worden gezien. Ik wees haar erop dat dit sexy en zeer “vrouwelijke” uiterlijk haar in haar andere rollen (zoals moeder, vriendin of werkneemster) zou kunnen remmen. De “glamour” verpakking zou dan de inhoud gaan overschaduwen. De patiënte was naar mijn idee een zelfbewuste vrolijke vrouw die heel benaderbaar overkwam.

Met andere woorden zij begreep dat als je als vrouw (of man) niet alleen maar kaviaar moet eten, maar dat je soms ook naar zuurkool snakt.

Rogier Meulenaar is cosmetisch arts en heeft dit artikel op persoonlijke titel geschreven. Rogier werkt voor de Praktijk voor Injectables.