Een jaar of veertig geleden ben ik al begonnen met het onderkennen van mijn schaduw. De foto geeft een idee van hoe ik er toen uitzag en hoe maatschappelijk betrokken ik was. Ik zie mezelf nog zitten om orde in de chaos te scheppen door een lijstje te maken van de rollen die ik op dat moment vervulde.
Ik was een werkende vrouw, activiste, studente, dochter van, vriendin van en moeder van in een lichaam vol tegenstrijdige gedachten en gevoelens. Eerder schreef ik hoe lastig het was om al die ballen in de lucht te houden. Al die conflicterende rollen en identiteiten in een lichaam en dan ook nog de schaduwkanten omarmen. Ik vond het een waanzinnig project. Echt zwaar en bijna niet mogelijk. Gelukkig was veertig jaar geleden de dictatuur van het uiterlijk een stuk minder dan nu.
Nu ik in deze levensfase minder sociale rollen vervul en lang niet meer zo actief ben, heb ik meer tijd en ruimte en ga ik opnieuw met mijn schaduwkanten aan de slag. Ik vond deze tabel van David Richo.
Vriendschap sluiten met de schaduw
Kan ik…
Trouw zijn aan de relatie en tegelijkertijd vrij zijn; kwaad zijn op iemand en tegelijkertijd liefdevol tegen diezelfde persoon; me bewust zijn van mijn fouten en tegelijkertijd mezelf waarderen; gekant zijn tegen een idee en tegelijkertijd respectvol en cooperatief; ergens mee akkoord gaan en overtuigd zijn van mijn gelijk; respectvol en meegaand zijn en een duidelijke eigen mening hebben; bang zijn en in staat tot handelen; er voor anderen zijn en tijd vrijhouden voor mezelf; verantwoordelijk en beheerst zijn en tegelijkertijd spontaan en zo nog een paar tegenstrijdigheden.
Laat ik duidelijk kan, ik kan dit heel vaak niet! En toch ben ik er van overtuigd dat dit de weg is om alles wat in mij is tot bloei te laten komen.
Ondertussen belde mijn moeder. Daar had ik helemaal geen zin in want ze belt iedere dag en ik kan haar teksten dromen. Toch vond ik dat ik de telefoon moest opnemen en mijn moeder toeterde er lustig op los dat haar leven zinloos is, dat niemand naar haar omkijkt en vertwijfeld kijk ik naar mijn mooie rijtje vriendschap sluiten met de schaduw. Ik haal diep adem en zeg waarom ben je altijd zo boos op iedereen en ze antwoordde: “je vindt het misschien gek maar dan voel ik tenminste iets”.
Een mooie opdracht, die vragen mezelf stellen