Deze kerststal hebben we een paar jaar geleden gekocht in de abdijwinkel van Egmond. Ik was al een poosje op zoek naar een stalletje. Niet te groot en de gezichtjes moesten me vriendelijk aanspreken. Vriend Pete en ik togen naar Egmond op zoek naar een kerststal en ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik hoopte dat ze er een hadden.

Bij binnenkomst begon ik zowat te hyperventileren. Een hele wand aan de rechterkant van de winkel stond stampend vol kerststallen. Een golf van geluk sloeg door me heen en ik gilde naar Pete oooooohhhhhhhh en wat geweldig. Zo blij als een kind in een snoepwinkel, zeg maar. Hij stond me behoorlijk verbaasd en geamuseerd aan te kijken.

Het duurde wel even voordat ik mijn keus had gemaakt. Het mocht nu ook weer niet te duur zijn en niet te groot. Ik hield verschillende beeldjes in mijn hand, keek naar de prijs, keurde de stal en uiteindelijk koos ik en werd het de stal van de foto.

De winkel werd gedraaid voor vrijwilligers. Het duurde een eeuwigheid voordat alles, beeldje voor beeldje ingepakt was en ik had betaald. Dolgelukkig verliet ik de winkel.

Nu het opnieuw bijna kerst is, vraag ik me af waarom ik er eigenlijk zo blij van werd. Ik vermoed omdat ik gehoor had gegeven aan een oud verlangen. Opgenomen te worden, deel uit maken van een traditie. Ondanks alle leed, ondanks alle ellende, toch tegen alle ratio in, de hoop, het verlangen koesteren dat alles er al is. En het in ons wacht in om werkelijkheid te worden.

Het mooiste overkomt je.