Eindeloos uitzicht en toch omarmd

De Slufter juli 2020

Een wandeling langs het strand naar de slufter. Dat waanzinnige gebied op Texel waar we iets van onze eindeloosheid kunnen ervaren. We konden niet door de duinen in verband met het broeden van de vogels en gingen om die reden langs het strand. Het was bewolkt en fris maar al snel zo prachtig stil. Wat geeft dat toch een heerlijk gevoel van vrijheid zo lopen in die weidsheid en in kleuren die nauwelijks te benoemen zijn. Een soort van zilverheid met hele lichtblauwe tonen zonder grens.

Wat een wonderlijke weg moeten we gaan. We worden onbegrensd geboren en door de handen en blikken van een ander raken we begrensd. Door de ontwikkeling van een ik in de taal raken we versplinterd. En in onze volwassenheid proberen we weer eindeloos losser te komen van die begrenzing en streven we er hartstochtelijk naar om weer vrij te zijn. Waarom versteent en verstolt alles? Waarom kan het leven niet open blijven en stromen?

Vrij zijn, met nieuwe ogen kijken en alles als nieuw ervaren. Iedere keer opnieuw geboren worden. Niet grijpen, niet stollen, niet verstenen maar open blijven is zo moeilijk.

Tijdens onze wandeling verandert het licht steeds. Hoe prachtig is de werkelijkheid als we met open hart kijken. Ik sta een poosje stil en kijk met stomme verwondering naar de wolken en de golven. Zo levend en volmaakt.

Vertrouwen en hoop maken dat ik verwachtingsvol steeds opnieuw open durf te breken. Hoewel woorden doen stollen, reiken teksten me ook steeds opnieuw moed en hoop aan, zoals de zentoespraken van Ton Lathouwers Je kunt er niet uit vallen. Hoe paradoxaal dat woorden je laten stollen, vastzetten EN vrij kunnen maken.

Eindeloos uitzicht en je toch omarmd voelen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

2 × 3 =