Wat een heerlijkheid is het toch om een stralend blauwe lucht te zien, de vogels heel druk heen en weer vliegend gade te slaan en daar onderdeel van te mogen zijn. Wat had ik dit graag eerder willen leren. Zomaar in de tuin zitten met een heerlijk kopje Bootkoffie en dat dat genoeg is. Steeds beter leren kijken en allerlei nieuwe plantjes die vaak zomaar zijn komen aanwaaien, bewonderen. Een vriendin die me appte en vroeg of ik nog ruimte had voor mooie witte kruipers die het geweldig doen in de schaduw. Ja fijn.

Een van de buurvrouwen stuurde me een berichtje. Ze was haar boekenkasten aan het opruimen en ze vroeg of ik belangstelling had. Even later kwam ze de tuin in met een grote plastic tas vol boeken. We stalden ze uit en ik koos de biografie van Frieda Belinfante, Thomas Wolfe Daal neder engel en vier en vier boeken van vrouwelijke theologen. Wat een rijkdom. Zo maar ontvangen.

Toen ik nog jong en druk en chaotisch was, kon ik al wel dromen over een bibliotheek voor als ik later groot was. Ik fantaseerde geen heel huis bij elkaar, altijd alleen maar die bliotheek als een ultiem verlangen. Ook was het daar heel stil en rustig en ademde het verlangen ruimte.

Nu heb ik de tijd en de ruimte en de bibliotheek maar daar bovenop ook nog vrienden en een tuin. De papavers zijn op dit moment mijn leermeesters. Ze staan voluit te bloeien maar als ik ze wil aanraken, laat staan afknippen en in een vaas zetten, dan zijn ze binnen enkele uren verwelkt.

De les is duidelijk. Geniet volop van de schoonheid maar probeer haar niet te grijpen, want dan glipt ze tussen je vingers door.