Ik had weer eens ja gezegd tegen twee vwo-scholieren die bezig zijn met een profielwerkstuk over schoonheid. Een keurige en vriendelijke mail hadden ze me gestuurd en we spraken een interview af van een half uur. Zij zouden zich goed voorbereiden.

Op de afgesproken dag klopten ze bescheiden aan mijn deur. Mogen we binnenkomen, wij zijn de meisjes van het interview. ‘Uiteraard kom binnen’ en ik zag een wat kleiner meisjes met mooi krullend haar en open ogen en een iets langer meisje wat schuchterder met een vriendelijke glimlach. Het bleken zussen te zijn. Razendsnel haalden ze hun laptop te voorschijn, nadat ze gevraagd hadden of ze mee mochten schrijven en er werd al snel besloten dat de kleinste zou typen.

Haar vingers vonden moeiteloos de letters op het toetsenbord

Nu bleek zij ook de vragen op haar laptop te hebben en ze stak van wal. Terwijl ze haar vragen stelde en mij aankeek, vonden haar vingers moeiteloos de letters op het toetsenbord. Ik had zelden een jong meisje zo snel zien typen en geconcentreerd vragen horen stellen als zij. Ik maakte haar een compliment en ze vertelde dat ze thuis ‘de secretaresse’ werd genoemd.

Mogen we een laatste vraag stellen?

Waarom heet uw boek uit 2003 Moeders Mooiste? Waarom onderzoekt u het lichaamsbeeld? Waarom, en dat was toch echt hun meest prangende vraag, willen meisjes een cosmetische operatie? We spraken over geliefd worden door je ouders en vrienden, over onzekerheid en zelfvertrouwen. Nog drie minuten mevrouw, mogen we nog een laatste vraag stellen?

Het was een mooi gesprek. Zij kregen energie van mij en ik van hen. Wat een prachtige meiden, wat een energie en intellect, zat hier aan tafel. Mijn hoop op de toekomst.

Door: Liesbeth Woertman

PS. De vrouw op de foto is niet één van de meiden.