De afgelopen week mocht ik deel nemen aan het open klooster dat werd gehouden in Hof Zevenbergen Ranst, België. Met 17 mensen lazen we Rilke, voelden we Rilke, mediteerden we op Rilke, zongen op Rilke en hoorden interpretaties over de gedichten van Rilke.

De maaltijden genoten we in stilte. En na iedere maaltijd las een van ons een stukje uit de enige roman van Rilke de Malte. Dit boek heeft geen begin, midden en eind maar is een verzameling aantekeningen die je de adem doet benemen. Een van de eerste stukjes tekst was de volgende:

“Ik leer zien. Ja, ik begin. Het gaat nog slecht. Maar ik wil mijn tijd goed gebruiken. Dat ik me er bijvoorbeeld nooit bewust van ben geworden, hoeveel gezichten er zijn. Er zijn een menigte mensen, maar nog veel meer gezichten, want iedereen heeft er meer dan een. Er zijn mensen die een gezicht jarenlang dragen, natuurlijk slijt het, het wordt smoezelig, het breekt op de vouwen, het rekt uit als handschoenen die men op reis heeft gedragen. Dat zijn zuinige, eenvoudige mensen: ze wisselen het niet af, ze laten het nooit eens schoonmaken. Het is immers goed genoeg, beweren ze, en wie kan hen van het tegendeel overtuigen? Nu vraagt men zich wel af, daar ze meer dan een gezicht hebben, wat doen ze met de andere? Ze slaan ze op. Hun kinderen zullen ze dragen. Maar het komt ook voor, dat hun honden er mee de straat op gaan”.

Ik zat te wippen van plezier op mijn stoel. wat een heerlijke tekst. Wat een open geest en goede kijker.

Mijn leven lang heb ik er last van gehad dat ik niet een mens uit een stuk was. Ik had stemmingswisselingen, paradoxale verlangens en gedachten en vele gezichten. Met verbazing luisterde en keek ik naar mezelf.

Nu hoor ik Rilke en begrijp ik met hem en door hem hoe belangrijk het is die rijkdom aan veelheid volledig te leven in het licht van de vergankelijkheid. Ik buig in diepe dankbaarheid.