Mijn geliefde kleindochter Isabella gelooft nu de sint weer in het land is, dat hij bestaat. Ze vroeg aan haar vriendinnetje geloof jij nog in Sinterklaas? Ja zei Eva. Ik ook, zei Isabella. Samen genoten ze volop van de intocht afgelopen zaterdag en iedere avond zitten ze trouw om 18.00 in spanning te kijken naar het sinterklaasjournaal.

Ik moest zo hard lachen toen ik haar hoorde maar ze zette me ook aan het denken. Doen alsof…… en het dan werkelijkheid laten worden. Waar had ik daar eerder over gelezen en gehoord? Ging het over de liefde? Dat is toch ook niet echt. Dat bestaat toch niet dat iemand zijn hele leven van je houdt. Of kun je door te doen alsof, in het begin, door de wens te uiten, het verlangen te voelen toch komen tot liefde? Kunnen we de liefde werkelijkheid laten worden door erin te geloven, het te spelen en na een poosje, of na een lange tijd, ineens samen te vallen met ons spel.

We spelen toch in eerste instantie moeder of vader als we een baby krijgen. We doen alsof en voelen ons onhandig in onze nieuwe rol. Maar bij de meeste mensen gebeurt het dat ze zomaar op een dag in het moederschap of vaderschap glijden en dat het niet meer voelt dat ze aan het spelen zijn maar dat het echt is geworden. Niet bij iedereen trouwens want het gevoel van onecht kan ook blijven omdat het op een of andere manier niet past bij wie je denkt te zijn.

We worden geboren als mens, als lichaam en worden aangesproken als jongen of meisje. We spelen dat we een jongen of een meisje zijn en ook hier glij je op een dag in de ervaring dat het zo is, dat je een jongen of een meisje bent. Niet bij iedereen gaat dat zo.

Acht jaar is een transitiejaar waarin spel en echt in elkaar overvloeien. De betovering, de magie van de wereld en jezelf is nog aanwezig maar de ratio klopt aan de deur. Ik hoop dat ze haar magie haar hele leven blijft behouden en dat ze vorm gaat vinden waarin ze zowel rationeel als vol verwondering mag blijven.