Leo Gestel Vrouw in de spiegel
Er blijven nog vele vragen in en om me heen cirkelen. Ik schreef zes boeken tot nu toe, waarvan de eerste vier cirkelden rondom lichaamsbeeld en zelfbeeld. Dat werd me steeds duidelijker namelijk een beeld kan nooit samenvallen met datgene waar het naar verwijst. De laatste twee boeken gaan meer over identiteit. Het gaat over kijken en bekeken en beoordeeld worden. Ik dacht dat ik daarmee helderheid schiep. Dat klopte maar voor een deel. Er blijven nog vele vragen over.
Theoretisch voel ik me thuis bij Hannah Arendt met haar begrip nataliteit, ieder moment opnieuw geboren kunnen worden en bij de godsdienstfilosoof Martin Buber Jij die mij ik maakt en dat er bij de geboorte van ieder mens iets nieuws in de wereld wordt gezet. Daarmee zijn we uniek. We spelen met een lichaam meerdere sociale rollen die gedurende het leven ook nog veranderen. We worden geboren met tal van ervaringen en kennis van onze voorouders in een cultuur die al bestaat, dat leerde ik van Carl Gustav Jung.
Op pagina 78 schrijf ik: “Hoe doe je dat eigenlijk. jezelf zijn? Authentiek zijn betekent voor mij dat mijn binnenwereld en buitenwereld congruent zijn. Anders omschreven: dat ik doe wat ik voel en denk. Dat is niet zo makkelijk als het klinkt, omdat we altijd navigeren tussen deel zijn van de groep en de conventies en daardoor genegenheid en waardering hopen te krijgen en anderzijds, iemand op onszelf zijn. Het is maar de vraag of je eigenlijk wel van een zelf kunt spreken”. Want wie ben ik los van andere mensen, los van allerlei betekenissen die vooraf zijn gegeven, los van de sociale rollen die ik speel?
De vrouw in de spiegel denkt zichzelf te zien, zij heeft zo haar gedachten en gevoelens verweven met het oordeel van anderen en wat zij ziet is slechts een zelfbeeld, haar object-ik. De spiegel blijft stom, geeft geen antwoord en ik hoor de cosmetische industrie spinnen van genoegen.
