Lees: ‘De vermoeide samenleving, de transparante samenleving en de terugkeer van eros”. Drie originele en interessante essays van Byung-Chul Han. De slagzin je kunt het van onze prestatiemaatschappij is bijzonder effectief omdat het de druk van het presteren volledig bij onszelf ligt. Vrijwillig onderwerpen wij ons, zonder externe autoriteit.
Ik werd bijzonder geprikkeld door zijn essays en probeer deze te doordenken op het onderwerp van het perfecte uiterlijk.
Vrijwillig onderwerpen wij ons, zonder externe autoriteit, aan het lopen op naaldhakken. Vrijwillig besteden we vele uren voor de spiegel en geven veel geld uit aan ons uiterlijk. Vrijwillig laten wij botox in ons gezicht spuiten en laten onze borsten vergroten. Het gaat om de buitenkant, om het tentoonstellen. In het licht van deze expositiewaarde is een eenvoudig er-zijn zinloos geworden.
Byung-Chul Han schrijft: “Alles wat bij zichzelf is en stilstaat bij zichzelf heeft geen waarde meer. De dingen krijgen hun waarde alleen als ze gezien worden. Het tijdperk van Facebook en Photoshop maakt van het menselijk gelaat een face die totaal samenvalt met zijn expositiewaarde. Een face is het tentoongestelde gezicht zonder de aura van de blik. Het is het menselijk gelaat als koopwaar.”
Volgens een andere belangrijke filosoof Walter Benjamin is het voor de dingen die ten dienste van de cultus staan, belangrijker dat ze bestaan dan dat ze gezien worden. Ze hebben hun waarde doordat ze er zijn, niet doordat ze geëxposeerd worden.
Voor mij zijn mensen waardevol, gewoon omdat ze er zijn. Niet het etaleren, het showen, is belangrijk, maar het er zijn.
Door: Liesbeth Woertman
Leuk en interessant omschreven.
De oppervlakkigheid van de samenleving is gewoon zo doorgeslagen dat men niet meer een realistisch zelfbeeld van zich zelf heeft. Het enige waar men naar kijkt is hun gezicht en geeft daar een oordeel aan (kunnen wij ons hersenen niet voelen) of bestaat de vrije wil gewoon niet omdat men perse een beeld wil creëren hoe anderen over hun denken. Facebook, twitter, en ander sociaal media maakt van de mens een wandelende zombie die geen eigen mening heeft ((al ik mij zelf lelijk vind dan is het zo, en als ik iemand lelijk vind die gewoon normaal uit ziet dan is die gene lelijk)) Realiseer je dat ieder mens uniek is, kijk in de spiegel naar je echte zelf en zeg, ik mag er wezen met mijn intelligentie, positieve kanten, en creativiteit.
Gedicht.
Ik kijk naar de blauw lucht, adem in adem uit, ik zie een machine zijn werk doen om het leven in leven te houden.
Machine waarom werk jij zoals jij werken moet, nou ik ben een schoonheid op zich dat meen ik zonder enige slik.
Ik doe mijn werk gewoon want het leven is geen droom, het leven is echt, laat de matrix zoals het is, vermaak en genot zijn ook maar een product.
Durf naar je zelf te kijken en kom er achter dat het leven op zich al een schoonheid is.