Deze column schrijf ik op Texel en de tuin op de foto is mijn uitzicht. Het barst dit jaar van de konijnen. Op verschillende momenten van de dag zijn er grote en kleine konijnen te zien. De kleintjes, ik denk dat het pubers zijn, springen over elkaar heen en boksen. Ik dacht dat alleen hazen dat deden maar ik zag het met eigen ogen. De energie spatte er van af.

Ik ben hier samen met Barend en zonder vriend Pete die moest naar het klooster. Het is de eerste keer dat we samen in dit huisje zijn en Pete is wonderwel toch aanwezig. Alsof hij even naar buiten is als ik naar binnen ben. Iedere ochtend bij de meditatie zit hij ook op zijn kussen. Zo sterk heb ik zelden iemand afwezigheid waargenomen in aanwezigheid.

Gisteravond de eerste zomergast Typhoon mogen zien. Wat een mooie man, pas 35 jaar en al zo op weg, zo levend aanwezig. Alle fragmenten die hij liet zien hadden met diezelfde levendigheid te maken en de drang om jou te mogen zijn. De grote plaats van de verbeelding en het creeren vanuit het niets en de stilte liet hij zien door prachtige beeldfragmenten. Uit een film over Beethoven, die nadat hij doof was geworden, probeerde uit te leggen dat de muziek tussen de noten zit.

Het chillen met God in de bossen en daardoor het gevoel dat iedere cel in zijn lichaam werd opgeladen was ontroerend. Evenals zijn strijd om echt van zichzelf te houden. De strijd van alle mensen zou ik bijna willen zeggen. Het ongeloof van het mysterie dat er echt van je wordt gehouden en dat je dat kunt voelen als je bijvoorbeeld net als Typhoon stil door een bos loopt.

Het afgescheiden zijn en toch niet. Het iemand op jezelf willen zijn, moeten zijn en toch onderdeel van een groter geheel. Vrij zijn in gebondenheid, Typhoon liet het de hele avond zien en voelen. Ik hoop dat er veel meer mensen van zijn generatie zo op weg zijn. Het geeft me vreugde en vertrouwen voor de toekomst.

Ik kijk naar de konijnen in de tuin die leven zonder muziek noten en zonder woorden. Zij hoeven hun innerlijke beelden over mannen en vrouwen, zwarten en witten, goed en slecht, mooi en lelijk niet omver te werpen, om echt te kunnen zijn. Zij zijn en leven.