Marlene Dumas Het kwaad is banaal 1984

Afgelopen weekend waren we naar de tentoonstelling over De Nieuwe Vrouw in het Singer museum in Laren geweest. In verschillende zalen die thematisch waren geordend werd het verhaal verteld van veranderende maatschappelijke posities van vrouwen gereflecteerd in de Nederlandse kunst vanaf eind 19de eeuw. Vrouwen die nieuwe werkvelden betreden, collecties aanleggen, gingen schilderen naar naaktmodellen. Haren afknippen, kortom tornen aan de conventies van vrouwelijkheid en mannelijkheid en proberen grenzen te verleggen.

De Nieuwe Vrouw was een scheldwoord voor vooruitstrevende vrouwen en Singer Laren gebruikt die benaming nu als geuzennaam. Een van de meest indrukwekkende werken, vonden wij het werk van Iris Kensmil: Dutch nurses. “Dat is een werk met allemaal portretten van verpleegkundigen die in de zestiger jaren vanuit Suriname naar Nederland kwamen om het tekort aan medisch personeel op te vullen. Je hoort meestal dat Nederland Suriname moet helpen, maar het komt ook andersom voor”.

Ook voor het schilderij van Marlene Dumas heb ik een poos gestaan. Aangedaan. Wat zie ik eigenlijk? Waarom raakt dit me zo?

De tentoonstelling als geheel vind ik troostend. Troostend om te zien, om te ervaren dat er altijd vrouwen zijn geweest die nieuwe luiken proberen open te zetten. Die dapper zijn en tegen de tijdgeest in durven gaan van wat we onder vrouwelijkheid verstaan.

Mogen wij vrouwen, altijd dapper genoeg zijn om nieuwe vrouwen te zijn.