Deze weken hebben we vakantie. De eerste vakantiedag hebben we ons huis schoongemaakt. Echt alles van zijn plek gehaald en ouderwets stof geragd in alle hoeken en gaten. Nog de was weg werken, voordat we weg zouden gaan, leek me een goed idee. Helaas hield de wasmachine ermee op, die had er blijkbaar geen zin meer in. Ja, ja jullie zouden toch met vakantie gaan en ik dacht lekker rust te hebben. Ik hou ermee op. Hij gaf code E18 aan maar ja waar bewaart een mens een handleiding van de wasmachine. Uiteindelijk gevonden en de pomp bleek verstopt. Ik zal u de details besparen maar twee tandenstokers waren de boosdoeners en met engelengeduld van allebei en zonder een onvertogen woord hebben we met een bekertje de wasmachine van water kunnen ontdoen en de pomp schoongemaakt.
Uiteindelijk vertrokken we gisteren om 17.30 met een krankzinnig volgeladen auto naar Texel. We hadden een dag daarvoor een verjaardag gevierd dus was er nog een grote hoeveelheid eten over. Drie plastic diepvriestassen met kruiden en groenten gingen de auto in. Een aantal meters boeken en de elektrische piano en koffie en koffiekannen en molens en kokers konden toch ook niet thuis blijven. Twee computers, twee telefoons en een Ipad en een opname apparaat voor het zingen en de yogamat konden uiteraard evenmin ontbreken.
Hoelang we weg blijven, vraagt u? 13 dagen verblijven we in een huisje dat al van alle gemakken is voorzien.
Vannacht allebei heerlijk geslapen in de stilte. Vanmorgen eerst de vogels in de tuin verzorgd, gemediteerd, gedichten voorgelezen gekregen en het nieuwste lied van B. gehoord, genaamd de klaproos. De tijd nemen om samen te zijn zonder dat er iets moet.
Ondertussen was het op onze tweede vakantiedag alweer 12 uur geworden en volgens buienradar regende het de hele middag dus wij op pad. Na een half uur begon het te hozen, ongelofelijk, een soort tropische regenbui. Het water liep in mijn schoenen. Mijn broek plakte zeiknat aan mijn benen dus het eerste de beste strandhuis in. Nu was het zeker niet het beste strandhuis want de koffie was smerig en ik vond het knap hoe iemand een tosti kaas kan verknallen maar geloof me, dat kan. Na anderhalf uur werd het wat lichter en hoewel we nog zeiknat waren, hebben we de terugtocht aanvaard. De hele terugtocht regende het gestaag. In ons huisje aangekomen kranten in onze schoenen gedaan en de natte kleren uitgehangen.
Nu zit ik in een joggingbroek en trui binnen. Wat is het toch wonderlijk dat verlangen naar vakantie. Je wereld kleiner maken en kunnen doen wat in je opkomt is echt fijn maar dat kan toch ook thuis? Gelukkig soms wel maar het lukt me hier in de rust van het eiland veel makkelijker om niet naar mijn vervelende zelf te luisteren en meer te zijn.
Maar waarom moeten we eerst het hele huis opruimen en schoonmaken en B zou het liefst ook nog zijn hele to do lijst afwerken voordat we weg kunnen. Niet los kunnen laten, zegt u. Alles los kunnen laten en zomaar genieten van de dag, van alles wat ons toevalt, zal ik het ooit leren?
