In aansluiting op mijn vorige column over het congres van de VMTI waar ik een lezing gaf over identiteit, over de in- en uitsluitingsmechanismen en over je lichaam bewonen versus je lichaam tentoonstellen kreeg ik als dank dit boek Drinkbare rivieren.
Ik ervaar het als heel bijzonder dat iemand dit boek voor mij heeft uitgekozen. Als veellezer was dit boek toch aan mijn aandacht ontsnapt maar wat een geschenk dat ik het kreeg. Alhoewel er nog een grote stapel boeken me roept, op me ligt te wachten, ben ik dit boek direct gaan lezen. Met een volkomen open blik want ik kende het niet, had geen enkele recensie gelezen en was direct verkocht.
Wat een bijzonder boek. Wat een goed voorbeeld van de kracht en de mogelijkheden van een individu. Hoewel mijn levens- en werkreis er helemaal aan de buitenkant anders uitziet, ervaar ik een grote overeenkomst tussen Li An Phoa en mijzelf. Het water in de rivieren weer drinkbaar maken oftewel het gewone weer schoon en zichtbaar maken en daarmee leven. Niet willen bezitten maar bewonen.
Nooit eerder heeft een boek als dank zo goed aangesloten bij mijn lezing, een prachtig staaltje van synchroniciteit.
