Mijn kleinkinderen gaan iedere zomer een maand naar hun andere grootouders in Spanje. Dat voelt ieder jaar als een amputatie. Ik mis mijn kleinkinderen lichamelijk alsof er een gat in me wordt geslagen. De eerste week is dat het ergste en langzaam ebt dat schrijnende gevoel weg.

Gelukkig krijg ik met grote regelmaat foto’s van hen via Whatsapp. Ik vind het een gouden uitvinding. Het is zo heerlijk om hen spetterend aan zee of knutselend aan een tafel te mogen zien. Even zijn ze dan weer dichtbij.

Mijn kleindochter danst en zingt graag. In Spanje mag ze altijd mee dansen in de groep van haar tante. Dat zie ik in Nederland nog niet gebeuren. Het lijkt wel of volwassen Spanjaarden van alle kinderen houden en hen meenemen in hun leefwereld.

Dit weekend zijn ze weer teruggekomen. Ik wist niet hoe snel ik naar hun huis moest gaan. Heerlijk om aan te bellen en het lieve gezicht van mijn kleinzoon te zien. Ik tilde hem op, draaide hem in het rond en kuste hem waar ik hem maar kon raken. Hij liet het toe. Negen jaar. Hij vertelde me over de zee en dat je de golven moest opzoeken en dan meebewegen dan ging het makkelijker.

Mooie levenslessen: dansen en de golf opzoeken en dan mee bewegen.

Ik werd vanmorgen heel blij wakker..