Daar lig ik dan weer op de gynaecologische stoel. Controle.

Twee dagen van tevoren zo gespannen dat ik bijna niet vooruit kom. Alsof een onzichtbare hand me tegenhoudt. Dat was best even geleden dat ik me zo voelde. Vier keer per nacht wakker. Onrustig. Het lijkt alsof mijn lichaam dat volkomen autonoom doet. Met mijn verstand ben ik helemaal niet zo bang. Ik voel me best goed. En ja de kanker kan terugkomen maar dat dat op dezelfde plaats zou zijn, lijkt na ruim twee jaar niet waarschijnlijk.

De radioloog is een bijzonder vriendelijke en competente vrouw. Ik ga je nu aanraken, zegt ze. Oh dat voelt zacht, dat voelt goed. Je hebt nog best sterke spieren in je buik dat maak ik wel anders mee na bestralingen. Mijn lymfen in mijn hals en liezen worden goed gecontroleerd. Ze kijkt naar het oedeem in mijn liezen en benen en zegt dat ik het oedeem goed onder controle heb.

Ik heb helemaal niks onder controle. Ik tril van de spanning en B. probeert me via klopjes op mijn arm te kalmeren, te troosten. Zachtjes lopen er wat tranen uit mijn ogen. Ik mag me weer aankleden. Alles is goed en wel goed op blijven letten en direct aan de bel trekken als er wat is.

Maar waar moet ik dan op letten? Ja bloedverlies of ernstige pijn dat begrijp ik nog wel maar verder? Kanker doet geen zeer dus dat is best lastig. We praten nog wat na. Langzaam verlaten we het ziekenhuis.

En ineens, hoe wonderlijk, wordt het licht en zacht. We babbelen wat en drinken koffie met taart. Ik bedank Barend voor het meegaan en ga de kleinkinderen van school halen. Oma, mag Swante met ons mee om te spelen? Ja hoor lieverd dat mag. Met drie kinderen, een lopend en twee op de fiets, gaan we naar huis.