We zijn een cirkel

in een cirkel

Zonder begin en zonder einde

Dat is een van de liederen die we afgelopen week zongen in het open klooster.De eerste dagen zong ik heel zachtjes uit angst een hoestaanval te krijgen. Gelukkig was een mede monnik zwaar verkouden en hij hoestte solidair met me mee. Maar goed. Zachtjes, ingetogen, nieuwe teksten en melodieën geleerd. De teksten waren vooral

van de dichter Chris van Geel. Dit is een van die gedichten uit de bundel Uit de hoge bomen geschreven 1967.

Leven tegen de dood,

Naar het verlies, om lijfsbehoud,

Als padden leven,

Als wie de sneeuwhaas jaagt,

De muggen proeft.

 

Blad valt, bouwval aan takken

Opgestreken langs de stam,

In de wind begraven ademen,

Slaap van de grond.

Ook aan de stilste borst

De vlucht van het verschrikte dier

Dinsdag kreeg ik een afgrijselijk hoestbui, zo diep en lang, dat ik bang was er niet meer uit te komen. De tranen rolden over mijn wangen. Maar uiteindelijk hield het op en leverde deze aanval meer ruimte op in mijn longen. Ik kon daarna af en toe wat zuiverder zingen of harder.

Van een boswachter die ons leerden opmerkzaam te zijn en naar sporen te kijken van dieren heb ik het woord snuitputje geleerd.

Ik heb gezien dat reeën knabbelaars zijn en knoppen eten van struiken en met hun wang langs stammen strijken als een markeringspunt. Hier ben ik geweest en dit is mijn terrein. Slaapplaatsen van reeën, dassen en vossen leren zien.

In stilte met een groep mensen achter elkaar lopen om opmerkzaam te zijn en gewaar te worden van dat wat er is.

De bomen, dieren en planten zijn niet een tegenover. We gaan niet de natuur in. Wij zijn natuur.

We zijn een cirkel, zonder begin en zonder eind.

Door: Liesbeth Woertman