Bloeiende tuin en de tijd begint te dringen

Deze foto is van de glansmispel in onze tuin. Terwijl ik heerlijk in de schaduw zit te lezen, zoemen vele bijen in en om de bloemen. Iedere ochtend schrijven en iedere middag lezen en tussendoor lekkere hapjes maken. Ik voel me lente. Voel ruimte en lichtheid in mijn lijf en wat lichte nervositeit. Ik voel me net als de mispel in bloei staan.

De maand mei zo vol beloften heb ik altijd heel fijn gevonden. Het groen dat in haar lichtheid uit de grond en uit de bomen spat. De eerste warme dagen. De blauwe luchten met haar schapenwolkjes. Een tijd van verlangen, vol mogelijkheden.

Er zijn nog maar acht weken en dan lever ik mijn manuscript in en daar zit precies mijn nervositeit. Het gevoel van eindeloosheid en tijd zat, begint wat strakker te worden. Het komt er nu op aan wat preciezer te worden, puntiger. Ik kan nog steeds niet in twee zinnen zeggen waar mijn nieuwe boek over gaat. Kan er wel hele verhalen over vertellen.

Het gaat over afgescheiden zijn doordat we maar de helft leven en de andere niet geleefde helft uitbesteden aan anderen. Daardoor voelen we ons eenzaam en door de krankzinnige overvloed aan keuzestress raken we somber. Over de poging om paradoxen te leven.

Ik vermoed dat de struiken en bloemen en vogels en vlinders noch de kikkers zich daarmee bezighouden.

Maar goed, ik ga weer aan de slag. Geniet er ook enorm van omdat ik steeds, tijdens het schrijven, nieuwe ontdekkingen doe. Mijn hele lijf doet mee. Ik ben heel nieuwsgierig naar wat me vandaag weer toevalt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

negentien − vijftien =