Vanmorgen op de fiets naar het werk zag ik prachtige bomen in bloei. Witte en roze bloesem tegen een strak blauwe lucht en dan denk ik altijd aan Van Gogh. Mooi toch hoe kennis verweven raakt met wat we zien.

Mijn lichaam voelt vandaag niet als lente. Mijn onderrug is strak en rond de schouderbladen komen de spieren ook wat ruimte tekort. Mijn linkerhand en in het bijzonder het gebied rondom de duim heeft er vandaag eveneens niet veel zin in. Mijn haar hangt zwijgzaam naar beneden.

Als ik een boom was zou ik water nodig hebben en lucht en ruimte. Het lijkt wel of ik in een te klein potje zit opgesloten. Mijn wortels groeien uit de pot. Ik heb niet genoeg aarde.

Kan mezelf verpotten?

Heb ik weer last van de maandagmorgenblues of kondigt zich een groeispurt aan? Ik ben benieuwd en zal mijn ontvankelijkheid vergroten. Kan ik mezelf verpotten en besproeien of moet een ander dat doen?

Ik adem naar mijn schouders. Ik adem naar mijn onderrug en geef een kus op mijn zere hand. We zullen het ermee moeten doen vandaag. Ik kijk naar buiten en zie een iets minder blauwe lucht met bomen die in bloei staan. Vol belofte.