Op deze mistige maandagmorgen weet ik niet zo goed waar over ik moet schrijven. Op mijn bureau ligt De ontdekking van de wereld van Clarice Lispector en ook Yourcenar kijkt me aan. Ter inspiratie sla ik Lispector open en lees:

“Wanneer ik niet meer weet waar ik een belangrijk papier heb gelaten en al mijn zoeken zinloos blijkt, stel ik mezelf de vraag: als ik mij was en ik moest een belangrijk document opbergen, waar zou ik dat dan doen?”

Oh Clarice wat doe je me aan, je hebt me weer een nieuwe manier gegeven om over mezelf en over dat raadsel ik na te denken. Als ik mij was, dan zou ik veel meer schrijven, omdat ik in het schrijven de mij kan ontmoeten. Vraag me niet hoe want dat weet ik niet.

En als ik mij was dan zou ik veel meer mediteren om tot rust te komen en ruimte te ervaren. En als ik mij was zou ik meer plezier maken en lachen, zomaar zinloos lachen omdat fijne gevoel van een schuddend lichaam.

En als ik mij was dan zou ik dankbaar zijn, diep dankbaar voor het prachtige leven dat zich nu in mij, aan mij ontvouwt. Lieve mensen, het is heerlijk om met pensioen te zijn en de tijd en rust te hebben om zomaar te schrijven over als ik mij was.

Wees slim en begin er eerder mee, hopelijk al als je twintig bent of veertig, en speel met jezelf rondom de vraag als je mij was, wat zou je doen en wat wil je vormgeven? Het geeft eerst iets ongemakkelijks en waarschijnlijk kom je eerst bij verdriet maar het opent zeker de deur naar jou.

Lispector verwoordt het zo: “Ik weet heus wel dat we dan uiteindelijk het verdriet van de wereld ten volle zouden ervaren. En van ons eigen verdriet, waarvan we geleerd hebben, dat niet te voelen. Maar we zouden ook af en toe gegrepen worden door een extase van pure legitieme vreugde, die ik nauwelijks kan raden. Of nee, ik geloof dat ik haar op een of andere manier al raad, want ik voel me glimlachen en voelde ook een soort schaamte die je hebt voor iets wat te groot is”.