Alle kinderen zijn zeer gevoelig. Ik werd  gepest omdat ik zo makkelijk huilde. Dat was leuk om mij aan het huilen te krijgen. Jaren heb ik een harnas aangetrokken om minder gevoelig te zijn. Gevoelig zijn = niet goed, was er goed ingehamerd. Ik ging er zelf in geloven dat ik alles wel aankon en sterk en stoer was. Ik dacht het maar het voelde niet zo. Andere mensen dachten dat ook van mij. Ik werd iemand aan wie de weg werd gevraagd.

Toen ging mijn broertje dood en werd ik zelf ziek. Alles wat ik aan bescherming had opgebouwd werd rigoureus afgebroken. Ik kwam in een woestijn terecht.

Ik kijk nu naar mijn prachtige kleinkinderen. Heel gevoelig allebei op hun eigen wijze. I. van vier is soms bang voor de tafel en de stoelen en dat begrijp ik. De dingen hebben voor mij als kind ook heel lang een ziel gehad. Ook A. van acht is gevoelig voor sferen en echt aanwezig zijn. Hij vindt het fijn om te helpen. Heb je nog een klusje voor me, vraagt hij regelmatig. Hij gedijt in harmonie.

Hun openheid raakt me diep en is mooi om te zien. Gevoelig zijn, gevoelig mogen zijn is zo belangrijk voor kinderen.

Gevoelig zijn, open, ontvankelijk zijn is ook belangrijk voor volwassenen. Wij hebben niet alleen gevoelens, we zijn gevoelig of we dat ontkennen of niet. Wonderlijk genoeg begint mijn beeld van gevoelig zijn= niet goed, te kantelen naar gevoelig= mens zijn. Het lijkt alsof ik meer ‘mij’ word. Draden uit mijn kind zijn, worden doorgetrokken naar het nu. Ik droomde dat ik in een heel groot ei zat. De klep van de bovenkant van het ei sloot langzaam. Verrek dacht ik, ik ga dood. Jammer nu al. Ik werd prettig wakker alsof het werk gedaan was.