Afdalen naar een innerlijk gebied doet me opstijgen

Schiermonnikoog januari 2021

Afdalen naar een innerlijk gebied is dat de weg die ik nu ga? Op het prachtige waddeneiland Schiermonnikoog is het niet zo moeilijk om de innerlijke weg te gaan. Het hele eiland omarmt je. De wolken en de zee en het strand raken elkaar voortdurend aan en daar in te mogen lopen, is helend.

Zoals velen van jullie weten, schrijf ik aan een nieuw boek over vrouwen van zekere leeftijd, uiterlijk en identiteit. Nou ja schrijven? Ik lees alles wat los en vast zit en verbaas me erover dat als er over ouderen wordt geschreven dit een categorie lijkt te zijn. Het lijkt alsof de individualiteit er al uit is geschreven en gender er niet meer toe doet en of alle verschillen zomaar opgelost zijn. Naast het lezen probeer ik goed en open te kijken naar mensen in mijn omgeving. Oud? Wat is oud? Ik zie oude kinderen, jonge ouderen, oude vrouwen van veertig en ik zag vandaag een vitale vrouw achter een rollater met een open blik en haar haar leuk omhoog gestoken. Ik gaf haar een compliment met haar haar en ze lachte.

Er viel deze week ook weer een rouwkaart op de deurmat en mijn goede vriend kreeg zomaar een lichte CVA. Ook bezocht ik mijn moeder in haar woonzorgcentrum en belt ze me iedere dag om te vragen of ik in mijn huis zit en welke dag het vandaag is. Ook mag ik volgende week voor controle naar de radioloog. Het verval en de aftakeling klopt dus behoorlijk aan mijn deur maar toch ervaar ik de derde levensfase of de ouderdom niet alleen maar als verval.

Ik sprak ook met mijn kleinkinderen gisteren die verlekkerd uitriepen dat zij ook graag met pensioen zouden zijn, want dan mag je zelf bepalen wat je doet en krijg je iedere maand geld. Dat lijkt hen het walhalla en ik geef hen gelijk, het is heerlijk.

Wel is het raar om minder toekomst te hebben maar tegelijkertijd maakt me dat bewuster en helpt deze tijdsverschuiving me meer in het nu te leven. Ik ben nog nooit zo rustig geweest en heb nooit eerder zo kunnen genieten van alledaagse dingen zoals het uitbotten op dit moment van de bomen. En de ooievaars die deze week weer terug zijn gekomen op hun nest of het lezen van een boek zomaar in de ochtend.

Onbegrijpelijk leven dat ik heel lang heb willen begrijpen maar ben ik daar iets mee opgeschoten? Nee niet zoveel want ik vergat echt te genieten, echt te zijn, zomaar omdat ik leef. Op dit moment voelt dat als het geschenk van het ouder worden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

14 − 3 =