Gisteravond op Canvas de Pools-Vlaamse filosofe Alicja Geschinska gezien die Sara Maitland interviewde. Sara Maitland koos voor een leven in stilte en schreef het boek Stilte als antwoord dat ik enige tijd geleden las. Een heerlijk inspirerend boek dat helpt om bij mijn eigen innerlijke rust te komen. Dus toen vriend Pete mailde dat Maitland die avond op televisie kwam, ging ik er goed voor zitten.

Alicja had Belgische bonbons meegenomen omdat Sarah die dag van het interview jarig was. Het huis lag alleen in een weids landschap en nadat Alicja aanbelde, ging de deur open en stond er vrouw met lange grijze haren, een grote bril en een zelfgebreide trui aan. Ze pakte de bonbons aan en schutterig onderging ze de begroeting.

Met stomme verbazing hoorde ik Sarah’s luide stem, druk pratend, onhandig bewegend, wegkijkend met haar ogen, stevig rokend en haar voeten gestoken in felgekleurde rubberen laarzen. Ik denk dat het wel een kwartier duurde voordat ik naar haar woorden kon luisteren, zo verbaasd was ik over de discrepantie tussen wat ik zag en haar verlangen naar stilte.

Als je me vraagt wat ik dan had verwacht, dan weet ik daar geen antwoord op. Waarschijnlijk een kleine, slanke vrouw die zachtjes en langzaam spreekt over de stilte, zoiets. Maar ik zag een vrouw die luid aanwezig was, er stond en onhandig was in contact met een andere vrouw.

Ze vertelde dat in de stilte haar zintuigen werden gescherpt en dat herken ik. Ik ging rechtop zitten toen ze vertelde over thuis. Thuis betekent voor Maitland die plek waar je geen rol hoeft spelen en dat lijkt me een mooie omschrijving.

Maar thuis is voor mij ook de warme blik van een ander, een hand op mijn rug, eten dat met zorg is klaargemaakt, een arm om mijn schouders en blijdschap dat je bij elkaar bent en elkaar ziet.
De diepe vreugde van er mogen zijn, kan zeker in de stilte, in een weids landschap ervaren worden, maar ook in de ogen van een ander.

Dank Pete dat je me hierop wees.

Door: Liesbeth Woertman.