kloostergang

Net terug uit mijn geliefde klooster in Huissen. Een midzomerweek over Eckhart, Hammerskjold en Kierkegaard met als onderwerp; Leven zonder waarom. Een groep van 12 mensen, 5 mannen en 7 vrouwen, met verschillende achtergronden en ervaringen komen bij elkaar in de bibliotheek van het klooster.

Het programma biedt een mooie afwisseling van gebed, lezingen, meditaties, zingen, wandelen en rusten. Wat is groot genoeg om voor te leven en voor de sterven? Dat was een vraag van Hammerskjold en van Kierkegaard. Elk moment is een sprong. De dag dat ik ja zei, kreeg mijn leven betekenis. Ontroerende stukjes tekst die ons aangereikt werden en bij mij goed binnen kwamen.

In een van de middagen werden we naar buiten gestuurd. Je kunt het een vison quest noemen. Dit komt uit de sjamanistische traditie. Zoektocht naar het binnenste van je ziel, zonder vraag, zonder waarom naar buiten gaan. Alleen. Een wandeling in stilte maken. En kijk of er zich iets aandient, dat je mee kunt nemen naar het klooster, zei de begeleidster.

Ik trok mijn jas aan en dacht dat is lekker niet zoeken maar wel iets vinden. Hoe doe je dat? Ik zag een kinderboerderij met veel verschillende soorten kippen en hanen. De grootste haan herkende ik als haan maar de rest? Waren dat allemaal kippen? Sommigen hadden ook zo’n klein kammetje op hun kop. De haan begon te kraaien. Ik werd nerveus. Hij kraaide toch niet drie keer? Gelukkig niet, hij kraaide vier keer. Een van de kippen of kleine haan probeerde ook te kukelen maar dat ging niet zo goed.

Glimlachend liep ik verder. Het gras werd steeds groener. Ik kwam bij een water en ging op een bankje zitten. Een man en een vrouw liepen langs met een hondje. Ik zat met mijn ogen dicht, stil, niet praten was de opdracht en het hondje zette zijn voorpootjes op mijn bankje. Ik glimlachte en dacht wat een mooi lief hondje, heerlijk om die uit te laten en dat je iedere dag blij wordt verwelkomd. Zal ik ook een hondje nemen? Ik was erg verbaasd over die gedachte, want dat had ik nog nooit eerder bedacht.

Het licht viel mooi in het water en de bomen en ik voelde dat ontvankelijk zijn, in het hier en nu zijn, nieuwe ervaringen oplevert. Een totaal andere ervaring dan hoe ik normaal in het leven sta. Normaal plan ik en doe ik, zoals ik het heb bedacht. Nu laat ik verschijnen wat er is. Dat is zo’n andere manier van in de wereld staan. Deze ervaring nam ik mee terug naar de groep en vertelde hen erover.

Niet gezocht en toch gevonden.

Door: Liesbeth Woertman.

2 gedachten over “

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

1 × een =